ز ایران یکی لشکر آرد به کین

پرآشوب گردد سراسر زمین

همی بنگرید این بدان آن بدین

که کینه نبدشان به دل پیش ازین

مگر خود نیازت نیاید بدین

مگستر یکی تا جهانست کین

سیاوش چو بخروشد از روم و چین

پر از گرز و شمشیر بینی زمین

گر ایدونک خونش بریزم به کین

یکی گرد خیزد ز ایران زمین

سیاوش که بگذاشت ایران زمین

همی از جهان بر تو کرد آفرین

درختی نشانی همی بر زمین

کجا برگ خون آورد بار کین

بباید که خون سیاوش زمین

نبوید نروید گیا روز کین

زنندش همی چوب تا تخم کین

بریزد برین بوم توران زمین

سه اسپ گرانمایه کردند زین

همی برنوشتند گفتی زمین

بسا تاجداران ایران زمین

که با لشکر آیند پردرد و کین

یکی اندر آی و شگفتی ببین

بزرگی و رای جهان آفرین

چنان کرد روشن جهان آفرین

کزو دور شد جنگ و بیداد و کین

بدو گفت کیخسرو پاک دین

به تو باد رخشنده توران زمین

بدیده سپردند یک یک زمین

زبان دد و دام پرآفرین

نهادن چه باید بخوردن نشین

بر امید گنج جهان‌آفرین

گرفتش کمربند و از پشت زین

برآورد و زد ناگهان بر زمین

وز آن جایگه شاه توران زمین

بیاورد لشکر به دریای چین

ستودش فراوان و کرد آفرین

که چون تو کسی نیست ز ایران زمین

که نخچیرگاه سیاوش بد این

برین بود مهرش به توران زمین