شهنشاه ایران سر و تن بشست

یکی جایگاه پرستش بجست

گر امشب بر ایشان بیابیم دست

به بیشی ابر تخت باید نشست

ز خویشان و پیوند چندان که هست

اگر دخترانند اگر زیردست

وز آن جایگه شد به جای نشست

به گرد دژ آیین شادی ببست

ورا دید کاووس بر پای جست

بخندید و بسترد رویش به دست

همه راه آباد کرده چو دست

در و دشت چون جایگاه نشست

همم دانش و گنج آباد هست

بزرگی و مردی و نیروی دست

به قلب اندرون شاه مکران بخست

وزآن خستگی جان او هم برست

ستمگر بد آن کو به بد آخت دست

دل هر کس از کشتن او بخست

جهاندار یک شب سر و تن بشست

بشد دور با دفتر زند و است

به گستهم فرمود تا برنشست

همه راه شادان و دستش به دست

به کوه و بیابان و جای نشست

کسی را نبد کس که بگشاد دست

سر و تن بشوییم با پا و دست

چنانچون بود مرد یزدان پرست

چو خسرو به آب مژه رخ بشست

برافشاند دینار بر زند و است

چو اندیشه شد بر دلش بر درست

در غار تاریک چندی بجست

به هنگ اندرون شد گرفت آن به دست

چو نزدیک شد بازوی او ببست

چو آن شاه را هوم بازو ببست

همی بردش از جایگاه نشست

همی از جهان جایگاهی بجست

که باشد به جان ایمن و تن‌درست

کجات آن همه دانش و زور دست

کجات آن بزرگان خسروپرست

بدین آب چیچست پنهان شدست

بگفتم ترا راست چونان که هست