ترا از دو گیتی برآورده اند

به چندین میانجی بپرورده اند

نخستین فطرت پسین شمار

تویی، خویشتن را به بازی مدار

گر نبی آید و ار نه تو نکو سیرت باش

که به دوزخ نرود مردم پاکیزه سیر

به هر مذهب که باشی، باش نیکو کار و بخشنده

که کفر و نیک خویی به ز اسلام و بد اخلاقی

آن کس که ز شهر آشنایی است

داند که متاع ما کجایی است

مگر صاحبدلی روزی به جایی

کند در کار این مسکین دعایی

آن را که داده‌اند همین جاش داده‌اند

و آن را که نیست؛ وعده به فرداش داده‌اند

بر او یک جرعه می همرنگ آذر

گرامی‌تر ز خون صد برادر

سرِ مایهٔ مرد مردانگی است

دلیری و رادی و فرزانگی است

تیره و تبر و نیزه نمی‌یارم خورد

لوت و می و مطربم نکو می‌سازد

«گریزِ بهنگام، پیروزی است»

خنک پهلوانی کش این روزی است

جوانان دانا و دانش پذیر

سزد گر نشینند بالای پیر

بر همه خلق سرافراز بود هر که چو سرو

پاکدامن بود و راست‌رو و کوته‌دست،

تا بتوانی نگار دلبر می‌جوی

معشوقه چابک و خوش غر می‌جوی

چون یافتیش مده مجال نفسی

می... و رها می‌کن و دیگر می‌جوی

از امروز کاری به فردا ممان

چه دانی که فردا چه گردد زمان

سعادت ابدی در جماع کردن دان

ولیک گوی سعادت کسی برد که دهد

بهل تا به دندان گزد پشت دست

تنوری چنین گرم و نانی نبست

عدل کن زآنکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

چو تیره شود مرد را روزگار

همه آن کند کش نیاید بکار

بزرگی بایدت دل در سخا بند

سر کیسه به برگ گندنا بند

آن سنگ که روغن‌کش عصاران است

گر بر شکمش نهند تیزی ندهد