بر یاد قدت دل رهی ناله کند

چون مرغ که بر سرو سهی ناله کند

گویند مکن ناله و این غم که مراست

بر دل نه، که بر کوه نهی ناله کند

راه در دوست آشکارا مسپار

نامحرم پا بود در این ره، رفتار

یا پای چنان نه که نماند نقشی

یا نقش قدم با قدم خود بردار

ما بیتو دمی شاد به عالم نزدیم

خوردیم بسی خون دل و دم نزدیم

بی شعله ی آه لب زهم نگشودیم

بی قطره ی اشگ چشم بر هم نزدیم

شوقی غم شوخ‌ِ دلستانی داری

گر پیر شدی‌، چه غم‌‌ ِ جوانی داری‌؟

شمشیر کشیده قصد جان‌ها دارد

خود را برسان تو نیز جانی داری

ای عشق ترا روح مقدس منزل

سودای تو را عقل مجرد محمل

سیاح جهان معرفت، یعنی دل

از دست غمت دست بسر پای گل

کردیم دلی را که نبد مصباحش

در گوشه ی عزلت از پی اصلاحش

از خرمن الخلق برآن خانه زدیم

قفلی که نساخت قفلگر مفتاحش