غم عاشق سینهٔ بلاپرورِ ماست

خون در دل آرزو ز چشمِ ترِ ماست

هان غیر! اگر حریف مایی پیش آی

کِاَلماس به جای باده در ساغر ماست

ما کشتهٔ عشقیم و جهان مسلخ ماست

ما بی‌خور و خوابیم و جهان مطبخ ماست

ما را نبود هوای فردوس از آنک

صد مرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست

یا رب غم آن چه غیر تو در دل ماست

بَردار که بی‌حاصلی از حاصل ماست

الحمد که چون تو رهنمایی داریم

کز گمشدگانیم که غم منزل ماست

یاد تو شب و روز قرین دل ماست

سودای دلت گوشه‌نشین دل ماست

از حلقهٔ بندگیت بیرون نرود

تا نقش حیات در نگین دل ماست

گردون، کمری ز عمر فرسودهٔ ماست

دریا، اثری ز اشک آلودهٔ ماست

دوزخ، شرری ز رنج بیهودهٔ ماست

فردوس، دمی ز وقت آسودهٔ ماست

دوزخ شرری ز آتش سینهٔ ماست

جنت اثری زین دل گنجینهٔ ماست

فارغ ز بهشت و دوزخ ای دل خوش باش

با دردِ غمش، که یار دیرینهٔ ماست

عصیان خلایق ار چه صحرا صحراست

در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

هر چند گناه ماست کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

آن آتش سوزنده که عشقش لقب‌ست

در پیکر کفر و دین چو سوزنده تب‌ست

ایمان دگر و کیش محبت دگرست

پیغمبر عشق، نه عجم نه عرب‌ست

از ما همه عجز و نیستی مطلوب است

هستی و توابعش ز ما منکوب است

این اوست پدید گشته در صورتِ ما

این قدرت و فعل از آن به‌ ما منسوب است

گویند «دل آیینهٔ آیین عجب‌ست»

دوری رخ شاهدان خودبین عجب‌ست

در آینه روی شاهدان نیست عجب

خود شاهد و خود آینه‌اش این عجب‌ست

گر سبحهٔ صد دانه شماری خوب‌ست

ور جام می از کف نگذاری خوب‌ست

گفتی «چه کنم؟ چه تحفه آرم بر دوست؟»

بی‌درد میا هر آن چه آری خوب‌ست

پیوسته ز من کشیده‌دامن، دلِ توست

فارغ ز منِ سوخته‌خرمن، دلِ توست

گر عمر وفا کند من از تو دلِ خویش

فارغ‌تر از آن کنم که از من دلِ توست

دل کیست که گویم از برای غم توست‌؟

یا آن که حریمِ تن، سرایِ غم توست

لطفی‌ست که می‌کند غمت با دل من

ورنه دلِ تنگ من چه جای غم توست‌‌؟

ای دل غمِ عشق از برای من و توست

سر بر خط او نِه که سزای من و توست

تو چاشنی درد ندانی ورنه

یک دم غمِ دوست خون‌بهای من و توست

ناکامی‌ام ای دوست ز خودکامیِ توست

وین سوختگی‌های من از خامیِ توست

مگذار که در عشق تو رسوا گردم

رسوایی من باعث بدنامیِ توست

اسرار ملک بین که به غول افتاده‌ست

وآن سکهٔ زر بین که به پول افتاده‌ست

وآن دست برافشاندن مردان زد و کون

اکنون به ترانه‌ای کچول افتاده‌ست

ای حیدر شهسوار وقت مددست

ای زبدهٔ هشت و چار وقت مددست

من عاجزم از جهان و دشمن بسیار

ای صاحب ذوالفقار وقت مددست

عشقم که به هر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم به درد حاجتمندست

صبرم که به کام پنجهٔ شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

نقاش رُخت ز طعن‌ها آسوده‌ست

کز هر چه تمام‌تر بود، بنموده‌ست

رخسار و لبت چنان که باید بوده‌ست

گویی که کسی به آرزو فرموده‌ست

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست

از بادهٔ مستی تو پیمانه خورست

فارغ ز جهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون ز مکانی و مکان از تو پُرست