غره دولت بود در صورت تیغت عیان

گفتم اینک یک دو حرف از دولت آخر زمان

دی کشیدی زلف در پی کی بود ای سرو ناز

عمر را پایان که بنمودی در او زلف دراز

دل ز لعلش چو قوت بی‌حد یافت

در یکی لحظه رو به مقصد تافت

چو عفوت بی‌حد افتاده‌ست دریاهاست پنداری

که پیدا نیست قعرش پیش جامی جز به دشواری

یارم چو شود به طوف بستان مایل

گل دل بکند ز برگ خود خوار و خجل

بیند رخ او و سر نهد در عقبش

وانگه دهدش خبر ز بی برگی گل

زیور خود به مسیح ار دهد آن شوخ ملیح

مهر و مه بوسه زند بر لب و دندان مسیح

چو در ساغر ببیند درد باده

شود تایب ز تاج توبه ساده

دی مرغک خامه بهر نامت

بر صفحه نامه شد رقم کوش

مجروح شد از دو حرف آن روح

مدهوش شد از دو حرف آن هوش

منقار زدن برای دانه

[...]

بر دل از رنج طمع بار منه

طلب بی طمعی آخر به

هرگه که رسد به فارسی سوق سخن

رکنی دو ز شرع را به آن ترجمه کن

آمد آن سرو روان بیرون به پا گیسوکشان

شد مرا مربوط با هر موی او رگ‌های جان

شد نهان زابروی تو مه چو هلال اول شب

به دعا طالب مه گو بگشا گوشه لب

ابروی تو به صورت ظاهر چو بنگرم

ماه بلند مرتبه را یاد ناورم

از روی تو بر مصحف چون نور فتد ماها

از طره مشکینت خوانیم دراو طاها

سمنبر انجمن بین که نی سمن نه چمن

به روزگار تو دارد نشان ز هستی من

در زلف تو از راست سوی چپ کششی نیست

آری طرف راست گرفتن ز چپ اولی ست

ای آمده سوی بیدلان دیر به دیر

وز سنگدلی به خونشان گشته دلیر

دیدم رخ خوب تو در اثنای دو روز

چون بنمودی میان امروز و پریر

چون جمع شود ز عقل و دین قافله‌ها

عشق تو کند« عالیها سافلها»

عشق تو که فرض ماست چون روی نمود

سهل است اگر فوت شود نافله‌ها

می نماید شاخ ریحان ترت بر آفتاب

بین دل ما را که چون مانده‌ست ازین در پیچ و تاب

توبه در عشق یا ورع در می

جام جامی شکست وای به وی

از نقش شفا بسم دلا وصل حبیب

حاشا که خرم به نسیه درمان طبیب