چاشت که خورشید علم برفراشت

ظلمت سایه به زمین کم گذاشت

هر علم از سایه فزاید پناه

جز علم خور که بود سایه کاه

خنجر زرین چو کشید از شکوه

[...]

شاهد خلوتگه غیبت از نخست

بود پی جلوه کمر کرده چست

آیینه غیب نما پیش داشت

جلوه نمایی همه با خویش داشت

ناظر و منظور همو بود و بس

[...]

ای شده زندان درم مشت تو

بند بر آنجا ز هر انگشت تو

پیش که ایام کند رنجه ات

گردش او تاب دهد پنجه ات

عیش تو را حال دگرگون کند

[...]

ای ز صفت تیره دلان خم زده

وز صفت اهل صفا دم زده

دل نشده صاف ز نام آوری

نام برآورده به صوفیگری

شیوه صوفی چه بود نیستی

[...]

ای علم علم برافراخته

چون علم از علم سرافراخته

خویشتن از علم علم ساختی

چون عمل آمد علم انداختی

لاف درستیست علم سازیت

[...]

چون نی خامه شد انگشت نمای

به نواسازی توحید خدای

دلگشا زمزمه دیگر ساخت

پرده نعت پیمبر پرداخت

به چو آن زمزمه کوتاه کند

[...]

محمد کش قلم چون نامور ساخت

ز میمش حلقه طوق کمر ساخت

خط لوح عدم زان حرف حک شد

ازان سر حلقه ملک و ملک شد

تواند شد ز سر حالش آگه

[...]

کتاب فقر را دیباچه راست

سواد نوک کلک خواجه ماست

کسی چون او به لوح ارجمندان

نزد نقش بدیع نقشبندان

چو فقر اندر قبای شاهی آمد

[...]

زلیخا را چو دایه آنچنان دید

ز دیده اشکریزان حال پرسید

که ای چشمم به دیدار تو روشن

دلم از عکس رخسار تو گلشن

دلت پر رنج و جانت پر ملال است

[...]

به فیض ازل هر که را همرهیست

دل روشنش هم پر و هم تهیست

پر از چیست از جذب پیران راه

تهی از چه زآویزش مال و جاه

خوش آن سر که پا سوی پیران نهاد

[...]

دلا دیده دوربین برگشای

درین دیر دیرینه دیرپای

ببین غور دور شبانروزیش

به خورشید و مه عالم افروزیش

نگویم قدیم است از آغاز کار

[...]

به عمان یکی مرغ فرتوت بود

که از ماهیش قوت و قوت بود

به جز ساحل بحر منزل نداشت

به جز ماهی از صید حاصل نداشت

به قصدش همه چشم بودی چو دام

[...]