غلام کوسه زرد شبان جن گیرلی

مثال ریش او گفتم خس ما سوجه قندیلی!

بر در مدرسه جامی جم بحر و بری

دزد برد از سر من فوطه شیر و شکری

فوطه ام برد و هوا سرد و سرم درد گرفت

دزدک روی سیه را چه غم از درد سری

از مو نتوان ساخت میانی که تو داری

وز غنچه ی سیراب دهانی که تو داری

شبها نکنی گوش بفریاد اسیران

فریاد از آن خواب گرانی که تو داری

دستار فرست احمدی بی سر و پا را

از جامه آلیجه کتانی که تو داری

در خانه خود ره ندهد حیدرم امروز

فردا نکنم آرزوی سایه طوبی

حب علی و آل علی ام سبق بود

بر طبق این مقال مرا پیش صدر شاه

تا کی پیاده بی سر و پا دق و لق بود

مردمان گویند بی علت قمی

راست میگویند بی علت قمی است

اربعین یوم است بی ره خسته است

ناله ام از غمش دو دوک شده

غم خورم هر که سخن با مه من میگوید

وه چرا با مه من غیر سخن میگوید

ما را دواند میرو تاشد و زیر نیرو

تا زر گرفته دیر و آه نیلم و وایلو

خوش گنبدی است گنبد نقاش دل

در صفاهان سر بچرخ و پا بگل

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو

کره تند فلک دیدم و او در تک و دو

وز قصه من شکایتی می شنوی

سوز دل من فسانه می پنداری

هر لحظه سوزد آه بنوعی دگر مرا

کسی کاو دلربای خویش را با دیگری بیند

چون بلهوسان بعشق بازی نکنی

ره در حرم کعبه وصلت ندهند

گر بنالم عجبی نیست که دردی دارم

ماهی که او نظر بمن خسته داشت رفت

چون کاکل او شد دل ما باز پریشان

اگر صراحی زرین و جام نیست بدستت

منشور خوبی از همه مشکین خطان گرفت

گر بهم میزدم امشب مژه ی پر نم را

نی تاب نشستن است و نی پای گریز

از بهر من تنک شراب ایساقی