روز اگر با همنشینان غم ز دل بیرون کنم

شب که غیر از غم ندارم هم نشینی، چون کنم

چون خیالت نرود هرگزم از پیش نظر

صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر

باستقبال قدت سرورا رفتار بایستی

بتعریف دهانت غنچه را گفتار بایستی

زخیل اهل وفائیم در زمانه تو

سگ توئیم ولی دور از آستانه تو

ما را هوای وصل تو از سر نمیشود

مشتاق خدمتیم و میسر نمیشود

شد سینه بصد چاک ز تیغ ستم او

بیرون نشد از سینه صد چاک، غم او

تا مرا در نظر مدعیان خوار کند

هر چه گویم بخلاف سخنم کار کند

با من سخن از فرقت دلدار مگوئید

[...]

هرگز دل هیچکس میازار صفی

تا بتوانی دلی بدست آر صفی

سر رشته همین است نگهدار صفی

زنهار صفی هزار زنهار صفی

خوش آنروزی که دشنام من بدنام میدادی

[...]

ز سینه هر نفسم آه جانگداز برآید

چو آتشی که نشیند دمی و باز برآید

بمسجد ار بخرامی بلطف آن قد و قامت

هزار عابد صد ساله از نماز بر آید

اگر در گوشه غم دور از آن سیمین بدن میرم

[...]

غبار آنچنان در هوا شد حجاب

که ره بست بر دعوت مستجاب

ز والای گلگون سنان بهره مند

شفق از زمین نیزه داری بلند

یلان غرق آهن ز سر تا بپای

[...]

صنوبر زده شانه گیسوی خویش

کشیده دل آدمی سوی خویش

عیان شاخ گل ز آب روشن ضمیر

چو قد بتان در لباس حریر

سهی، سرو و آب، از درخشندگی

[...]

گلزار جهان تهی کن از خار

کان غیرت صد هزار گلزار

روزی که ز بوی گل شود مست

خاری نزند بدامنش دست

حرف غم او ز صفحه دل

حاشا که شود بگریه زایل

داغ دل لاله در بهاران

زایل نشود بآب باران

شد ساعد سیم نازنینش

چون نای قلم در آستینش

شد مهره ی پشت آن سمن بر

چون رشته در ز پای تا سر

چوگان بکفش چو بر ستور است

موسی وعصا و کوه طور است

هر گوی زری چنانکه خواهی

از ضربت صولجان شاهی

در مرکز ماه رفته، آن سان

[...]

ز خال و عارض خوبان مهوش

مرا در خرمن هستی زن آتش

که چون سوزم بدوزخ نبودم کار

که خاکستر نسوزد کس دگر بار

تو را چون من در این دیر غم انجام

مگر دادی است از بیداد ایام

که می بینم دلت ز آنسان مشوش

بجای خاک بر سر کرده آتش

تو گر داری ز شب تا صبحدم سوز

[...]

دهان غنچه گل شبنم آمیز

لبش از خنده شیرین شکر ریز

ز دلکش غنچه های ناگشوده

هزاران سبزه ی گلگون نموده

بمیزان نظر حسن تو را با ماه سنجیدم

میان این و آن فرق از زمین تا آسمان دیدم

هر شب کنم اندیشه، تا دل ز تو برگیرم

چون صبح شود روشن، مهر تو ز سر گیرم

نمیدانم چسان گویم بشمع خویش سوز دل

[...]

در غم او لذت عیش از دل ناشاد رفت

خو، بغم کردیم چندانی که عیش از یاد رفت

بیرون میا که شهره ی ایام میشوی

ما کشته می شویم و تو، بد نام می شوی

ساقی مطلب جانب میخانه ام امروز

کاز خون جگر پر شده پیمانه ام امروز

گهی که زلف نقاب رخ چو ماه کنی

نهان کنی رخ و روز مرا سیاه کنی

با غیر برای دل من با سرکین باش

با من که سگ کوی توام بهتر از این باش

وه که این گرمی مرا آتش بجان می افکند

شمع من پرتو بروی دیگران می افکند