زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

که پازهر از زهر افزون شود

چو ز اندازه خویش بیرون شود

در افشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

شتابندگی کار آهرمن است

پشیمانی جان و رنج تن است

پرستنده آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشوند آفرین

نیارم از تو یاد ایرا که گشته ست

مرا بر دل، فراموشی فراموش

شبی چون شبَه روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر

نه آوای مرغ و نه هرای دد

زمانه زبان بسته از نیک و بد

حتی اذا نثر التبلج ورده

متدارکا فطفا علی الریحان

روز آمد و علامت مصقول برکشید

وز آسمان شمامه کافور بردمید

در شد به چتر ماه سنان‌های آفتاب

[...]

چه گویم که خوارم ز عشق تو گویی

هم از مادر عشق زاده ست خواری

گر بسنجد سپهر، حلم ترا

بشکند خرد پله و شاهین

جوانی که پیوسته عاشق نباشد

دریغست ورا روزگار جوانی

ای درون پرور برون آرای

وی خرد بخش بیخرد بخشای

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لاشریک له گویان

اگر روز من بر ندارد شتاب

ور اختر سر اندر نیارد به خواب

به گیتی نمایم یکی مهر چهر

کز اندازه او کم آید سپهر