من خالق کن فکان ترا می دانم

معبود همه جهان ترا می دانم

آنکس که بحکم قدرت بیچونی

از خاک کند روان ترا می دانم

نه در خور داغ تو جبینی دارم

نه لایق حسنت آفرینی دارم

نه نیز به بخت بد قرینی دارم

برحال تباه خود انینی دارم

یکباره بترک دار دنیاگفتم

بیرون خود از غبار هستی رفتم

از بسکه درون سینه شبهای فراق

در خدمت سلطان خیالت خفتم

دنیا نه به خاک نه به آبش میدان

گیتی نه به بیداری و خوابش میدان

این پنج صباح هستی پا به رکاب

گردل دادی تو ناصوابش میدان

آکنده به آتش دل بی حاصل من

گوئی که ز آتش است آب و گل من

عصیان نکند کس ار بود دوزخ حشر

چون آتش دوزخ درون دل من

آن نیستی اینکه نام داری انسان

تا هیچ نگه نداری آزرم کسان

تا چند همی کینه فروزی چو ددان

تا کی شکنی همی چو هیزم پیمان

ای زلف سیه کرده بلای دل من

وی خون جگر داده غذای دل من

خود خون فسرده دلم پاک بریز

کس نطلبد از تو خونبهای دلم من

ای کهتر فضل تو هزار افلاطون

شد صبر من از حوصله شوق افزون

گر وعده خویش را وفا خواهی کرد

ای مفخر اهل علم وقت است اکنون

ای وصل تو اختر مراد دل من

در راه غم تو شعله زاد دل من

جان دامن زلف تو ز کف نگذارد

از هجر تو ناگرفته داد دل من

اکنون که شدی مه خرد برده من

از وصل تو زنده شد دل مرده من

سیمرغ غمت کشد به منقار ستم

خاشاک بلا به جان افسرده من

ای زنگ غمت صیقل آئینه من

انبار فلک مباش در کینه من

خود بس باشد گیاه هستی مرا

این شعله که سر کشید ازسینه من

ای یاد تو سرمایه بیهوشی من

هیچت نشد از یاد فراموشی من

آخر نه ز عشق تست بر بستر غم

با خار و خس بلا هم آغوشی من

ای خون ز تو باده روان دل من

آتش ز تو در خرمن جان دل من

گفتم به تو زین شعله حدیثی گویم

تا دامن لب سوخت زبان دل من

ای باد سلام من نومید رسان

از سایه ثنا بعرض خورشید رسان

احوال گیا به ابر امید بگوی

پیغام روان به عمر جاوید رسان

ای خون دل از عشق تو در گردن من

وی خار بلا فشانده پیرامن من

یا ریشه عشق تو کشم از دل خویش

یا ریشه جان کشد غمت از تن من

ای وصل تو ناداشته پاس دل من

خون کرده بجای می به کاس دل من

بر دست تو گفتم در وم خوشه غم

خود دست غم تو بود داس دل من

ای گلخن غم کرده سرای دل من

خون داده بجای می سزای دل من

بر ساقی بزم تو جه تهمت بندم

می خون جگر کند هوای دل من

ای عشق تو فرخنده همای دل من

با جور تو زندگی بلای دل من

خود خون فسرده دلم پاک بریز

کس نطلبد از تو خونبهای دل من

ای زلف تو جزیه گیر عود دل من

از آتش همچو تست دود دل من

گو پرتو روی تو که تابد خورشید

از خط شعاع تار و پود دل من

اشراق دل از غم بتان شاد مکن

بتخانه به سنگ کعبه آباد مکن

این دیر فنا را سر آبادی نیست

تو بر سرسیل خانه بنیاد مکن