رفتی و غمت به سینه ام جای گرفت

سودای توام جا به سراپای گرفت

چندانکه گذشت سیل اشکم ز میان

باران دو دیده در رخم جای گرفت

امروز دلم بی سر و سامان شده باز

سرگشته و بی خود و پریشان شده باز

آشفته و بی قرار چون حلقه ی زلف

در روی تو دیوانه و حیران شده باز

گفتم دلت از ناله کنم نرم چه سود

در سنگ تو آتش مرا راه نبود

چندان که مرا عمر و شکیبائی کاست

هر روز جفای تو و حسن تو فزود

بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه

مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه

در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت

چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه

نه چشم تو را بر اشکم آمد نظری

نه آه مرا در دل سنگت اثری

این حسرت دیگر که غمت کشت مرا

وز حسرت من نیست هنوزت خبری

نه شب به غمت دیده من خفت دمی

نه روز به هجرت تنم آسود همی

سودی که ز سرمایه عشق تو مراست

در سینه تفی دارم و در دیده نمی

چون زلف توعشق بی قرارم کرده است

سرگشته و تیره روزگارم کرده است

تاب و تب اشتیاق و اندوه فراق

برخیز و بیا ببین چه کارم کرده است

یک روز به چشم من بینداز نگاه

کز چشم تو چشم من چنین گشته تباه

در دیده نماند دیگر از شوق تو اشک

در سینه نمانده دیگر از مهر تو آه

چون چشم من از فراق بینی باران

زنهار ملامتم مکن چون یاران

برگریه ام ار خنده ات آید نه شگفت

رسم است که باغ بشکفد از باران

سازی اگرم به سینه مأوا چه شود

در دیده ی روشنم کنی جا چه شود

هر روز به خاک کوچه ها می گذری

یک شب به سر من ار نهی پا چه شود

فریاد ز ضرب دست آن چشم سیاه

کافکند مرا به خاک ناکرده گناه

از صد نگهم نراند کس زخمی و تو

صد زخم زدی بر دلم از نیم نگاه

گفتی ز چه دوش آن همه جاری کردی

وز ناله ی خود مرا به جوش آوردی

زخمی که ز تیر غمزه راندی به دلم

گر برتو زدند و زنده ماندی مردی

گفتی مکن اینقدر صفائی زاری

باری چه رسیدت که چنین می باری

پائی به سرم سپار و دستی به دلم

تا برمنت از دیده شود خون جاری

از روی محبت و سر غم خواری

گوئی چه شدت که روز و شب می زاری

از سوز دلم چگونه گردی آگاه

تا دست خود از دور بر آتش داری

تا دیده ز دیدار تو دور افتاده است

جان نیز چو سینه ناصبور افتاده است

دل با همه تلخکامی از زهر فراق

از شوق شکر لبت به شور افتاده است

باز آی که نالان غمت خواهم بود

جان بر سر کف به مقدمت خواهم بود

در راه تو باد سر به صد چشم امید

چون حلقه ی زلف پرخمت خواهم بود

نه طاقت آن کز تو قراری گیرم

نه رغبت آن که جز تو یاری گیرم

نه صبر که بر امید وصل آرم زیست

نه شوق که یک دم پی کاری گیرم

در فقر و فنا بسی کم از خاک رهم

وین رتبه به ملک هردوگیتی ندهم

بی منت گنج و لشکر از دولت عشق

شادم که به کشور ....پادشهم

از لعل شکر لب تو دوری چه کنم

در طیبت آن به بی حضوری چه کنم

گیرم که تو بی من گذرانی همه عمر

من بی تو ز فرط ناصبوری چه کنم

مستان همه کام یاب از دختر رز

سرخوش همه شیخ و شاب از دختر رز

آباد بنای طرب از دولت جام

بنیاد ورع خراب از دختر رز