با مایه خود بساز و چون بی هنران

سرمایه به عاریت مخواه از دگران

هر روز بدیگر ره و هر شب بدگر جای

هر پی بدگر منزل و هر دم بدگر رای

گر قصد کنی بکوی او باید کرد

ور آب خوری ز جوی او باید خورد

بستان ز خوشی چو کوی دلداران بود

رخسارهٔ گل چو روی می‌خوار‌ان بود

دل با شادی ز سیم کی گردد جفت‌؟

با سیمبر‌ان سخن به‌زر باید گفت

از گفتن سرّ تو دهان بر بستم

هر چند که ده‌زبان چو سوسن هستم

چون لاله تهیدست ز بو آمده‌ای

یا چون گل دو رنگ دو رو آمده‌ای

چون گل چه کنی ز عشق پیراهن چاک‌؟

مانند سمن سیم درانداز به‌خاک

چون چنبر عنبرین بنفشه در هم

گاهیش قدم فرق و گهی فرق قدم

سی روز ببویی و فراموش کنی

یک‌ماه نوا کنی و خاموش کنی

خواهی که شوی به‌سر فلک‌سا‌ی چو من

خنجر مکش و دو دست بگشای چو من

چون سیل ز کوهْ نارسیده بِدَوی

چون دولت تیز نانشسته برَوی

از عشق لب لعل تو ای در خوشاب

چون نیلوفر سپر فکندیم بر آب

سر تا سر صورتی و رنگی و نگار

دل چون دل عاشقان و رخ چون رخ یار

آنجا که جمال ما جهان آراید

خورشید فلک روی به‌کس ننماید

پیریش اثر کرده و در مهد هنوز

در عهده پیری و جوان عهد هنوز

چون نرگس اگر زرت نباشد در کف

بر پای بایست همچو سوسن در صف

احداث چرخم از تک و از پوی سیر کرد

از نعت موی و از صفت روی سیر کرد

الم تر ان شعری سار عنی

و شعرک حول بیتک یستدیر

در کوی خرابات و سرای او باش

منعی نبود درآی و بنشین و بباش