با باغ گل و باده گلگون ما را

چون دید حسد نمود گردون ما را

گرماش ز باغ کرد بیرون ما را

سردابه گزید باید اکنون ما را

ساقی چو به من دهد می گلگون را

گلگون کنم از فروغ او جیحون را

چندان به جزع باده دهم هامون را

تا مست کنم زیر زمین قارون را

آخر برسد به صبح صادق شب ما

در برج شرف نور دهد کوکب ما

پر شکر شود پس از شکایت لب ما

تا زین ظفر نهند بر مرکب ما

ای روز تو را وثاق در منزل شب

بی زلف تو معزول بود عامل شب

تا روز مرا حل نکند مشکل شب

نالم ز دل تو هر شبی در دل شب

ای مایه هر لطافت ای در خوشاب

از هر سخنی چو آتش تیز متاب

گر آتش و آب خوانمت هست صواب

پاکیزه چو آتشی و بایسته چو آب

از غمزه تو تیر بلا پیکان یافت

وز نام تو نامه جفا عنوان یافت

در تو ز جفا هر چه فلک جست آن یافت

با دست حنا بسته وفا نتوان یافت

تا نرگس چشم تو زبونم کرده است

از باغ مراد دل برونم کرده است

چون پشت بنفشه سرنگونم کرده است

چون روی گل آلوده به خونم کرده است

از فرقت دلبر دل ناشادم هست

یادم نکند گرچه از او یادم هست

از یک دل او هزار بیدادم هست

فریاد کنم که جای فریادم هست

جانا لب و غمزه تو نوش و نیش است

زان روح به راحت است و زین دل ریش است

زان غمزه و لب که دلبریشان کیش است

هر چند که رنج هست راحت بیش است

دلبر که به کام دل سفر کرد و برفت

ما را لب و دیده خشک و تر کرد و برفت

دیدار عزیز را به یک عزم سفر

از دیده و جان عزیزتر کرد و برفت

چون گردش آسمان نکوخواه من است

دیدم رخ آن که بر زمین ماه من است

وصلش که به راه عشق همراه من است

تاثیر دعاهای سحرگاه من است

گیرم که تو را نعمت صد پرویز است

بر آخور تو دویست چون شبدیز است

تیزی مکن ار چه دولت تو تیز است

کاین گردش روزگار شور انگیز است

روز از رخ تو به روشنایی پیوست

شب تیرگی از زلف تو آورد به دست

زان کرد مرا عشق شب و روز تو مست

کز لشکر روز خود نمی دانم رست

ای بی تو نخفته من شبی خواب دوست

بی خوابی چشم من ز خوش خوابی توست

در چشم من از عشق تو بی خوابی رست

تا آب دو دیده خوابم از دیده بشست

برخاست دلم چو دوست عهدم بشکست

گفتم نشوم عاشق و بنشینم پست

ناگه برسید عشق آن نرگس مست

اندر دل برخاسته من بنشست

دل تنگم از آنک هر چه خواهم آن نیست

دریای دل تنگ مرا پایان نیست

بیرون شدن از تنگ دلی آسان نیست

درمانش ز صبر است و مرا درمان نیست

خورشید که یاقوت گری کرد نخست

آن پیشه ز یاقوت لبت کرد درست

آن کس که لب تو یافت یاقوت نجست

یاقوت یکی ز چاکران لب توست

از جود حدیث حاتم طی مانده ست

وز فضل کلام صاحب ری مانده ست

جام طمع از زمانه بی می مانده ست

امروز جهان ما چو دی کی مانده ست

از فعل بد دشمن و عهد بد دوست

هر روز که نو شود مرا رنجی نوست

جان را خللی نیست که تن زنده بدوست

تا مغز بود نخورد باید غم پوست

چون با دل تو نیست وفا در یک پوست

در چشم تو یک رنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده به است

رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست