بیفزود فر چمن فرودین

چنان کز شه راستین فردین

چمن شد پراز زرد و سرخ و بنفش

سراپرده و سبز پرچم درفش

زمین را نکو بینی از کارگاه

[...]

چو پور برادرش رادید شاه

که افتاد تنها میان سپاه

دمان از پی یاری اوسه مرد

زیاران روان سوی پیکار کرد

محمد یکی بود پور انس

[...]

چو زد قرعه ی سوک چرخ کهن

به نام گل گلستان حسن (ع)

خم آورد بالا برشاه دین

چو حیدر بر خاتم المرسلین

بمویید وزد بوسه برخاک و گفت

[...]

بیاورد در پیش پرده سرای

فرود آمد از کوهه ی باد پای

بخواباند برخاک پور جوان

چو دیدند او را چنین بانوان

نواها به گردون برافراختند

[...]

دویدند یکسر برون با شتاب

گرفتند شه را عنان و رکاب

زهر سو به دامانش آویختند

سرشک از جهان بین فرو ریختند

بگفتند: شاها سرا سرورا

[...]

بیامد به بالین او کرد جای

به زانو گرفت آن سر عرش سای

ز بیننده مانند بارنده میغ

ببارید اشک و بگفت ای دریغ

که از تیشه ی کین و بیداد مرگ

[...]

نیارم بگویم چه ویرانه ای

چه پرسوک جایی و غمخانه ای

ستم ها که برآل احمد(ص) گذشت

دران تنگ ویرانه از حد گذشت

نه فرشی دران خانه نه بستری

[...]

چه از دور شد باره ی آن دیار

به چشم دل افسرده گان آشکار

چو دریای گردون به جوش آمدند

بسی سخت تر در خروش آمدند

به رخ ام کلثوم خوناب راند

[...]

وزینسوی سالار فیروز روز

دلاور امیر بداندیش سوز

به خیر پرستنده اندر نهفت

مر آن نغز انگشتری داد و گفت

که ای نامجو بنده ی پاکخوی

[...]