ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن

جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن

هر زمان روح تو لختی از بدن کمتر کند

گویی اندر روح تو مضمر همی‌گردد بدن

گر نیی کوکب، چرا پیدا نگردی جز به شب

[...]

شبی گیسو فروهشته به دامن

پلاسین معجر و قیرینه گرزن

بکردار زنی زنگی که هرشب

بزاید کودکی بلغاری آن زن

کنون شویش بمرد و گشت فرتوت

[...]

هر که صبوحی کند با دل خرم بود

با دو لب مشکبوی، با دو رخ حور عین

پیش من آور نبید در قدح مشکبوی

تازه چو آب گلاب، پاک چو ماء معین

آمده در نعت باغ عنصری و عسجدی

و آمده اندر شراب آن صنم نازنین

آخته چنگ و چلب، ساخته چنگ و رباب

دیده به شکر لبان، گوش به شکر توین

گردان در پیش روی بابزن و گردنا

ساغرت اندر یسار، شاهدت اندر یمین

سوسن کافور بوی، گلبن گوهر فروش

وز مه اردیبهشت کرده بهشت برین

باد سحرگاهیان کرده بود تفرقه

خرمن در و عقیق بر همه روی زمین

در دهن لاله باد، ریخته و بیخته

بیخته مشک سیاه، ریخته در ثمین

گشت نگارین تذرو پنهان در کشتزار

همچو عروسی غریق در بن دریای چین

ماه نو منخسف در گلوی فاخته‌ست

طوطیکان با نوا، قمریکان با انین

لاله سوی جویبار لشکر بیرون زده‌ست

خیمهٔ او سبزگون، خرگه او آتشین

قمریک طوقدار گویی سر در زده‌ست

در شبه گون خاتمی، حلقهٔ او بی‌نگین

نسترن مشکبوی مشکفروش آمده‌ست

سیمش در گردنست، مشکش در آستین

شاخ گل مشکبوی زیر ذراعت کند

عنبرهای لطیف، گوهرهای گزین

خوبان نعره زنند بر دهن و کام تو

در لبشان سلسبیل در کفشان یاسمین

زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی

تا کم شده‌ست آفت سرما ز گلستان

آن حله پاره پاره شد و گشت ناپدید

و آمد پدید باز همه دشت پرنیان

شاخ بنفشه چون سر زلفین دوست گشت

افکند نیلگون به سرش معجر کتان