ای آن که اساس جور بر پاست تو را

در دل همه میل کشتن ماست تو را

گر خون دل از دیده چکد بی تو سزاست

تا ابهر چه دیده دیده دل خواست تو را

هر لحظه دل از یکی است خشنود مرا

گویی بت تازه ایست مقصود مرا

ای کاش فزون نبود دلبر ز یکی

با آنکه هزار دل فزون بود مرا

هر قدر به بزم دوش بنواخت مرا

از آتش غم چو شمع بگداخت مرا

کز لطف زیاد یار بیگانه شناس

معلوم بشد که هیچ نشناخت مرا

یک عمر از او به حسرت یاری‌ها

شب‌ها گذراندم همه در زاری‌ها

آخر مردم بلی ز غم لازم داشت

یک خواب چنین آن همه بیداری‌ها

شبها که زهجران توام در تب و تاب

یک دم نرود به خواب این چشم پر آب

نه بیداری زدیده آموزد بخت

نه دیده زبخت خفته آموزد خواب

گریم هر روز و دل خموش است امشب

از ناله و فارغ از خروش است امشب

روز آید و بینم که چودی رفت امروز

شب آید و بینم که چو دوش است امشب

برداشت عروس باغ از چهره نقاب

برد از دل مرغان چمن طاقت و تاب

آموخت از این دو گریه و خنده دو چیز

گل از لب یارو ابر از چشم (سحاب)

از طبعی ناکام که ناکام تر است

زاندام بدش که ناخوش اندام تر است

با طبع کجش جز طمع تحسین نیست

طبعش خام است و طمعش خام تر است

با همچو خودی نرد محبت چون باخت

چون من خود را به ششدر عشق انداخت

اکنون شده نازک دلش از آتش عشق

آری شود، آبگینه چون سنگ گداخت

تا دل نشد از نخست پا بست غمت

جان نیز نخورد تیری از شست غمت

اکنون که گرفتار تو گشتند کنند

جان ناله زدست دل دل از دست غمت

از عشق کسی کار تو از کار شده است

مانند دل من دلت افگار شده است

هم روز تو چون زلف تو گردیده سیاه

هم جسم تو چون چشم تو بیمار شده است

ای آنکه به جان ز فرقتش سوزی هست

نه جز رخ او شمع شب افروزی هست

می داد بروزد گرم مژده ی وصل

پنداشت شب فراق را روزی هست

گویند آن را که چون گل آراسته است

و آن را که قدش چو سرو نو خاسته است

کآنرا که هلاکش از جفا خواسته بود

او بی تو چنان شد که دلت خواسته است

دل را دانم چو باغم عشقش ساخت

جان نیز چو شمع زاشتیاقش بگداخت

از خود خبرم نباشد آری هر کس

کورا نشناخت خویشتن را نشناخت

غیر از تو بساط عیش آراسته است

در آتش رشک جان من کاسته است

او با تو به جائی که دلش خواسته است

دل بی تو چنان شد که دلت خواسته است

گیرم دایم بدوستی دل را خوست

او را و مرا چه سودی از عادت اوست؟

با طایفه ای دوست شود دل کایشان

هم دوست به دشمن اند وهم دشمن دوست

شوخی که کند طره پریشان به عبث

از دور زمن برد دل و جان به عبث

اکنون که به نزدیک من آمد دیدم

هم این به عبث دادم و هم آن به عبث

میخواست فلک که خوارو زارم بکشد

وز محنت و درد بی شمارم بکشد

بسپرد عنانم به کف سنگ دلی

تا روزو شبی هزار بارم بکشد

هرگز گله از غیر نفاق تو نکرد

جز وصف وفا شکر وفاق تو نکرد

در بزم رقیب دوش وصل تو به من

کرد آنچه به یک عمر فراق تو نکرد

گردید زدور لمعه ی نور پدید

زان نور که شد به وادی طور پدید

آن خطه ی یثرب است پیدا و در آن

این گنبد مصطفاست از دور پدید