ریاست به دست کسانی خطاست

که از دستشان دستها بر خداست

کسی باید از داور اندیشناک

نه از رفع دیوان و زجر و هلاک

تا بود آگاه از احوال هر نزدیک و دور

بر فراز تخت از آنجا داده ایزد شاه را

هر که آمد گو بیا و هر که خواهد گو برو

کبر و ناز حاجب و دربان در این درگاه نیست

تو هم بر دری هستی امیدوار

پس امید بر درنشینان برآر

گر بماند نام نیکی ز آدمی

به کزو ماند سرای زرنگار

سکندر که او ملک عالم گرفت

پی جستن کام خود کم گرفت

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

دایم گل این بستان، شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانائی

طریقت بجز خدمت خلق نیست

به تسبیح و سجاده و دلق نیست

ره نیک مردان آزاده گیر

چو استاده ای دست افتاده گیر

یکی خار پای یتیمی بکند

به خواب اندرش دید صدر خجند

همی گفت و در روضه ها می چمید

کزان خار بر من چه گلها دمید

کسی نیک بیند به هر دو سرای

که نیکی رساند به خلق خدای

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

غم جمله خور در هوای یکی

مراعات صد کن برای یکی

چو خود را قوی حال بینی و خوش

به شکرانه، بار ضعیفان بکش

اگر در جهان از جهان رسته ای است

در از خلق بر خویشتن بسته ای است

رسانیدن امر حق طاعت است

ز زندان نترسی که یک ساعت است

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردائی

کسی کو با کسی بدساز گردد

بدو روزی همان بد باز گردد

ستر کن تا بر تو ستاری کنند

تا نبینی ایمنی بر کس مخند

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بداد جام می و گفت راز پوشیدن

گر آرام خواهی در این آب و گل

مگو تا توانی بکس راز دل