مجملش گفتم نکردم زان بیان

ورنه هم لب‌ها بسوزد هم زبان

طبیبی که باشد ورا زرد روی

از او داروی سرخ روئی مجوی

چو علمت هست خدمت کن که زشت آید بر دانا

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

ای بسا ابلیس آدم‌روی هست

پس به هر دستی نباید داد دست

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

او را به چشم پاک توان دید چون هلال

هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

نگویم در آن کس بجز یار نی

ولی غیر او کس پدیدار نی

در آن پرتو افکن یکی نور بود

که از غیر او دیده ها کور بود

تا نگشتند اختران از ما نهان

دان که پنهان است خورشید جهان

آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی

چو دیدی کار رو در کارگر دار

قیاس کارگر از کار بردار

دم آخر کز آن کس را گذر نیست

سر و کار تو جز با کارگر نیست

به هر ذره بدان روئی و راهی است

بر اثبات وجود او گواهی است

گر نماز و روزه می فرمایدت

نفس مکار است، فکری بایدت

نفس را هفتصد سر است و هر سری

از سرا بگذشته تا تحت الثری

وصال دولت بیدار ترسمت ندهند

که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده

وهم تهی پای بسی ره نوشت

هم ز درش دست تهی بازگشت

راه بسی رفت ضمیرش نیافت

دیده بسی جست نظیرش نیافت

گر بنگری آنچنانکه رایست

این مرگ نه مرگ، نقل جایست

از خورد گهی به خوابگاهی

وز خوابگهی به بزم شاهی

نیم جان بستاند و صد جان دهد

آنچه در وهم تو ناید آن دهد