تو که در علم خود زبون باشی

عارف کردگار چون باشی؟

«رو مجرد شو مجرد را ببین».

حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

ای نقد اصل و فرع ندانم چه گوهری

کز آسمان تو برتر و از خاک کمتری

خاربُن در قوت و برخاستن

خارکن در سستی و در کاستن

شباهت علم اخلاق به علم طب

نار خندان باغ را خندان کند

صحبت نیکانت از نیکان کند

اندر این ره می خروش و می خراش

تا دم رفتن دمی غافل مباش

مجملش گفتم نکردم زان بیان

ورنه هم لب‌ها بسوزد هم زبان

طبیبی که باشد ورا زرد روی

از او داروی سرخ روئی مجوی

چو علمت هست خدمت کن که زشت آید بر دانا

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

ای بسا ابلیس آدم‌روی هست

پس به هر دستی نباید داد دست

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

او را به چشم پاک توان دید چون هلال

هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

تا نگشتند اختران از ما نهان

دان که پنهان است خورشید جهان

آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی