از ذکر زبان، انس به جانان نشود

بی جاذبهٔ کس صاحب عرفان نشود

حلوا گویی دهان نگردد شیرین

از حق گفتن کسی خدا دان نشود

از مطلب من درد طلب من زاید

وز راحت من گرد تعب می زاید

بختم هر روز می شود آبستن

ناکرده ظهور شام، شب می زاید

اشعار سعیدا به نظامی نرسید

لطف سخنش به خاص و عامی نرسید

سرشار نشد ساغر او از معنی

تا قطرهٔ می ز جام جامی نرسید

ای هرزه درا ناله و افغان بگذار

تا دم نزنی دگر دل و جان بگذار

آخر ز تو می برند مشکل همه چیز

پس خود برخیز و بر خود آسان بگذار

خواهی که رسی به دوست جولان بگذار

اول سر خویش را قربان بگذار

یک عمر ز خویشتن سفر کن و آن گاه

دل در خم زلف ماهرویان بگذار

ای آن که تویی ز عقل ها بالاتر

پی برده به کنه ذات تو کس کمتر

هرگاه ز عرفان تو خواهم گویم

می بینم برف و سرد، اسبابم تر

خواهی که رسی به دوست، از جان بگذر

و آن گاه ز دین و دل و ایمان بگذر

تا هیچ نماندت حجابی به میان

جز یار هر آنچه هست از آن بگذر

بسیار به بر و بحر کردیم سفر

یک چند قدم زدیم در کوه و کمر

تبعیت هر که را چو کردیم آخر

جز یاد خدا جمله عبث بود و ضرر

تا زهر غمت بود نخوردیم شکر

خمری نچشیدیم بجز خون جگر

آغشته به حادثات هرگز نشدیم

عالم دیگر گشت نگشتیم دگر

بی تو نفسی خوش نکشیدم هرگز

وز باغ جهان گلی نچیدم هرگز

بسیار به چشم سر و سر عالم را

گردیدم و چون تویی ندیدم هرگز

گویند که حق یار نمازی است و بس

عرفان وجود دلنوازی است و بس

بالله که اینها همه بازی است و بس

عرفان از غیر بی نیازی است و بس

گویند خدا ز روزه راضی است و بس

یا معرفتش حج و نمازی است و بس

آگاه نیند از آن که حق می داند

اینها ز ایشان زمانه سازی است و بس

از خوان غمش حواله ای دارم بس

چون درد از او نواله ای دارم بس

تا چند گدازی فلک سفله نواز

چون نی بالله ناله ای دارم بس

لعنت بر نفس ما و بر کردارش

بر مطلب و بر مقاصد بسیارش

دایم به خدا خدا منم می گوید

کو مرد خدایی که برد بر دارش

آنان که به دعوا شده سادات مثال

سادات شدن به صورت امری است محال

امروز دروغشان از این معلوم است

بر سر بستند سبز و می گویند آل

گویند کسانی که جهان است خیال

چیزی که خیال است حرام است حلال

در خواب خیال رفته آگاه نیند

کیفیت حال را که خرس است جوال

تا صبح نشستم من و جان بر در دل

دیشب که نهان بود ز من پیکر دل

من دور و تو در دلم خدا می داند

تا روز چها گذشته است از سر دل

چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل

تو صاحب دل شدی و من بندهٔ دل

یارب به خیالات بد و نیک جهان

زنهار مرا مکن تو شرمندهٔ دل

دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل

بینم که چه می کنی تو در خانهٔ دل

دیدم به بهانه ای تو را از دوری

می خوردی خون دل به پیمانهٔ دل

تا کرد قبای ناز را بر تن گل

در پایش ریخت رنگ از دامن گل

آن موی میان بر آن سرین دانی چیست

موری است که گشته صاحب خرمن گل