پس آنگه به گودرز کشواد گفت

که عقل و خرد مر ترا نیست جفت

بزودی به مرد سلیح دار گفت

به یزدان که او هست بی یار و جفت

پس آنگه رکابش ببوسید و گفت

که ای بخت یار و خرد گشته جفت

چو بشنید گودرز چیزی نگفت

به ناچار با او ره اندر گرفت

تهمتن به گودرز کشواد گفت

که عقل و خرد مر تو را نیست جفت

تهمتن از و این سخن چون شنفت

مرا نام البرز خوانند گفت

چو بشنید البرز خندید و گفت

که با هوشمندان خرد باد جفت

ز قلابه، سنگ دگر بر گرفت

ابر اسب قارن بزد بر شگفت

چو پتیاره آن دید از آن بر شگفت

ز قلابه، سنگ دگر بر گرفت

به چالاکی البرز شد در شگفت

گران سنگ را در هوا برگرفت

تهمتن گذشته بدو باز گفت

چو بشنید دیو این سخن بر شکفت

چو البرز بشنید خندید و گفت

که با پهلوان آفرین باد جفت

ازو خیره شد زال و چیزی نگفت

به هم رفت چون غنچه ناشکفت

زناگه بدیدند دریا شگفت

میانش یکی تیز آتش گرفت

فروماند زال زر اندر شگفت

سرانگشت حیرت به دندان گرفت

پس از خوردن شب ورا شاه گفت

حدیثی به رستم چو گل برشکفت

تهمتن ازو این سخن چو شنفت

به دامان لطفی برآویخت و گفت

پس هر دو فرزند ره برگرفت

شنو این زمان داستان شگفت

رخ زال چون گل شکفتن گرفت

بیایم بدو گفت بینم شگفت

تهمتن کمربند بانو گرفت

بدان سان که بانو ازو شد شگفت