ای آنکه غمت بجان دل سنگ زند

آتش بمن آنصورت گلرنگ زند

آن دم که شوی مست من ای زهره جبن

پیش تو هزار پادشا چنگ زند

پیش تو هزار پادشا چنگ زند

ای کز تو تنم ضعیف چون نال بود

در صورت تو دلم زبون حال بود

ویرانه تر از ملک تنم نیست دگر

جایی که وزیر چنگ در مال بود

جایی که وزیر چنگ در مال بود

ای آنکه لبت از دمی گلرنگ به است

وز تنگ شکر آن دهن تنگ به است

سنگی که ز دست تو خورم آوازش

در گوش من از نغمه ده چنگ به است

در گوش من از نغمه ده چنگ به است

ای برده سبق جمالت از حسن ملک

خطت ز دلم حرف طرب ساخته حک

تا چنگ بدامن وصالت نزنم

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

ای ماه رخت چراغ هر حور سرشت

حسن تو صفای کعبه و شمع کنشت

مست تو عجب اگر بهوش آید باز

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

ای کز دهنت غنچه به تنگ آمده است

گل پیش تو ساقیا برنگ آمده است

از رشته نور در کف چنگی تو

هفت اختر چرخ هفت چنگ آمده است

هفت اختر چرخ هفت چنگ آمده است

ای خورده ز شکر لبت خار رطب

طوطی صفتم خراب آن شکر لب

مست تو چه غم خورد که پیوسته رسد

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

ای کز ستم غم تو یک دل نرهد

کس دل ندهد ترا که جان هم ندهد

از چنگ دو ابرو و دو چشمت نرهم

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

ای آنکه بحسن و خوبیت نیست نظیر

بر جرم من از بزرگیت خورده مگیر

جان بانو و دل بساقی و گوش بچنگ

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

ای داده فروغ گل رخ روشن تو

خورشید فلک گلی است از گلشن تو

چون ساز طرب وصل تو دارد چه عجب

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

این کز تو نصیب من دل تنگ بس است

خون جگرم باده گلرنگ بس است

با ناله خود ز زهره کی یاد کنم

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است