این گنج نهان که ذات عالی نسب است

در موهبتش میر محمد لقب است

تاریخ وفات او چو جستم ز خرد

فرمود که شیخ زاده با ادب است

این گوهر پاک کو جهانگیر شود

خاک قدمش غیرت اکسیر شود

تاریخ ولادتش چو جستم گفتد

یارب که بکام اهل دل پیر شود

آن کز غم او شمع چگل می‌سوزد

رفت و دل خلق متصل می‌سوزد

فریاد که بهر سال تاریخ وفات

بی‌خواجه کمال جان و دل می‌سوزد

ایخواجه که فهم نکته سنج است ترا

چند از پی زر دوی چه رنج است ترا

چون از زر و مال غیر روزی نخوری

انگار که صد هزار گنج است ترا

از کسب کمال اگر ملال است ترا

کسبی که کنی کمال حال است ترا

آموختن کمال کسبی که تراست

دریاب که آن کسب کمال است ترا

ای همچو گهر در صدف سینه ما

هر گوهر راز تست گنجینه ما

حقا که غرض ز هستی ما نبود

جز جلوه حسن تو در آیینه ما

یارب سگ کوی مقبلی ساز مرا

آیینه ز عشق منجلی ساز مرا

اقبال جهان مرا جوی نیست قبول

مقبول محمد و علی ساز مرا

یارب نظر لطف بسویم بگشا

وز دست دعا دری برویم بگشا

یا موی تنم با گره دل خوشدار

یا این گره از تن چو مویم بگشا

گر درد دل از غم حبیب است مرا

غم نیست که هم غمش طبیب است مرا

از فخر جهانیان مرا عار بود

گر فقر محمدی نصیب است مرا

گر نیست کلید بخت در پنجه ما

وان گل نشود بپرسشی رنجه ما

خوش باش که آخر از پس پرده غیب

صبحی بدمد که بشکفد غنچه ما

زان روز که آب و گل سرشتند مرا

در دل همه تخم مهر کشتند مرا

سرگشته از مهم که خورشید و خان

یکروز بحال خود نهشتند مرا

تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا

گم شد ز جفای چرخ سر رشته مرا

باری چو رهم بگلشن وصل تو نیست

در وادی غم مدار سرگشته مرا

تا بلبل خویش یار گفتست مرا

با سنگدلان گفت و شنفتست مرا

هر شام به داغ تازه‌ای می‌سوزم

هر روز ز نو گلی شکفت است مرا

تا چشم بود به جام جمشید ترا

کی آب دهد چشمه خورشید را

تا بر سر سدره پا به همت ننهی

کی دست رسد به شاخ امید ترا

ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا

چون سایه ز غم کرده سیه روز مرا

خورشید رخا، مهل چنین مرده دلم

باز آی و چراغ دل برافروز مرا

ای گل که غم تو خار ره گشت مرا

بی سرو قدت عمر تبه گشت مرا

از بسکه بدل چو لاله ناخن زده ام

خون در بنه ناخنان سیه گشت مرا

ایمرغ چمن که کار عشقست ترا

مقصود ز حسن یار عشق است ترا

با هر گل این باغ هزارت عشقست

عشق است ترا هزار عشق است ترا

شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،

با چین خط تو ذکر مشکست خطا

ما را بجز از هجر و وصال تو بکس

نی خوف عتابست و نه امید عطا

ای رفته و در دام بلا هشته مرا

آتش زده در کشته و نا کشته مرا

کی رشته عافیت بدست آرم باز

کز زلف تو گم شدست سررشته مرا

ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟

درویش کجا و صحبت شاه کجا؟

نی سایه بفعر چه ز خورشید جداست

خورشید کجا و سایه در چاه کجا؟