ارزانی عشوه تو هستم صنما

تا چون دل خسته به تو بستم صنما

گر نیز ترا به دوستی نپرستم

چون زلف تو خورشید پرستم صنما

ای محتمشان حضرت آنید شما

کز فضل در آفاق نشانید شما

این پایه چرا همی ندانید شما

منصور سعید را نمانید شما

گه نیک به گفتار برافروخت مرا

گه سخت به کردار جگر سوخت مرا

چون بستن گفتار بیاموخت مرا

بر تخته عشق کرد و بفروخت مرا

از درد فراقت ای به لب شکر ناب

نی روز مرا قرار و نی در شب خواب

چشم و دل من ز هجرت ای در خوشاب

صحرای پر آتش است و دریای پر آب

ای رأی سفر کرده فغان از رایت

خود بی تو چگونه دید بتوان جایت

از دیده کنم رکاب هجر افزایت

تا مردمکش همی پرستد پایت

چون چرخ برافکند ردای زربفت

بنشست به صد حیله و برخاست به تفت

گفتم که مرو چو این بگفتم که برفت

رفتم که دمید صبح و آمد آگفت

با روی تو آبله بسی کوشیدست

تا خلعتی از مهر در او پوشیده است

گفتی که دو هفته ماه نو پوشیده است

روضه گل و یاسمن بر او جوشیده است

روی تو ز مشک زلف قارون گشت ست

زلف تو ز عکس روی میگون گشته است

مستانه دو چشم تو دژم چون گشت ست

گفتی که برشک هر دو پرخون گشته است

از عقل نگر تا نبرد نام دلت

تا غم نخورد به کام و ناکام دلت

بر جهل مگر بگیرد آرام دلت

کز جهل به خرمی کشد کام دلت

ای دل چو به تو چشم تو بهتر نگرد

ترسم که ترا چو شمع چشمت بخورد

از دیده بر آتش تو ریزم آبی

تا از تو بلای چشم من در گذرد

چون است که عشق اول از تن خیزد

زو بر دل و تن هزار شیون خیزد

آری بخورد زنگ همی آهن را

هر چند که زنگ هم ز آهن خیزد

ای معطی دولت ای سرافراز عمید

ای صاحب روزگار منصور سعید

تا شادی و غم ردیف وعد است و وعید

بدخواه تو عود باد و ایام تو عید

یارب تو کنی عید که گرداند عید

بر بوالفرج رونی منصور سعید

تا راحت و محنت است وعد است و وعید

منصور سعید باد منصور سعید

با هجر من ضعیف را تاب نماند

آرام نماند با من و خواب نماند

در مرحله ها مسجد و محراب نماند

کز من بگذر ز اشک غرقاب نماند

مسکین تن بی خواب مرا تاب نماند

خواب از بر من به تیر پرتاب نماند

چون گرد من از سرشگ پایاب نماند

نشگفت گرم به آب در خواب نماند

ای جوی فراق در تو پایاب نماند

با موج تو کشتی مرا تاب نماند

ای کعبه وصل بی توام خواب نماند

خرسندیم از تو جز به محراب نماند

بر یاد جمال ملک چشمم به غنود

از لفظ قضا شنو که گوشم چه شنود

ای خفته رساندت به آزادی زود

گر بنده رشید خاص را خواهی بود

چون دیده من به سوی جانان نگرد

ترسان نگرد ز خلق و پنهان نگرد

چشم سر من در تو بدانسان نگرد

چون دیده مرده کز پس جان نگرد

گفتم که ز خردی دل من نیست پدید

اندوه بزرگ تو در او چون گنجید

گفتا که ز دل به دیده باید نگرید

خرد است و بدو بزرگها بتوان دید

چون باز به صید یاوه باز تو شود

بر تخت سپهر مهره باز تو شود

گر ماه به شکل چشم باز تو شود

از بیم تو چون ناخن باز تو شود