خوش باشد عشق خوبرویی

کز خوبی خود خبر ندارد

هر کجا شهری است قطاع من است

گر به ایران گر به توران می‌روم

صدهزاران ترک دارم در ضمیر

هرکجا خواهم چو سلطان می‌روم

ای هواهای تو خدای انگیز

وی خدایان تو خدای آزار

خواهم که مرا با غم او خو باشد

گر دست دهد عمش چه نیکو باشد

هان ای دل غمکش غم او در برکش

تا درنگری خود غم او او باشد

مادر غم عشق غمگسار خویشیم

شوریده و سرگشته کار خویشیم

محنت زدگان روزگارخویشیم

صیادانیم و هم شکار خویشیم

آنم که چو من منم بگیتی در و بس

تا بوده مقیم درمقامی دو نفس

پیمودم راهی که نپیماید کس

جایی که نه جای بود نه پیش ونه پس

دارو سبب درد شد اینجا چه امیدست

زایل شدن عارضه و صحت بیمار

افراز ملوک را نشیبی است مکن

در هر دلکی از تو نهیبی است مکن

بر خلق ستم اگر بسیبی است مکن

کز هر سیبی با تو حسیبی است مکن

کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

که جز بی معنیی چون تو چو تو دلدار نپسندد

اگر تو کیسه عشقی را تو از شوخی بدست آری

قباها کز تو بر دوزد کمرها کز تو بربندد

اگر تو خود نه ای جز جان چنان بستانم از تو دل

[...]

خسروا بشنو فزونی از چون من کام کاستی

راستی بتوان شنود آخر هم از ناراستی

شرم دار آخر مجو زین بیشتر ازار خلق

از برای بیوفایی تاکسی کم کاستی

زشت باشد بهر دنیا موری آزردن ولیک

[...]

ز کویش ای دل پر درد پای باز مکش

اگر چه دانم کین بادیه بپای تو نیست

بر آستانه سر درد بر زمین میزن

که پیشگاه سرای جلال جای تو نیست

عاقل بچه امید درین شوم سرای

بر دولت او دل نهد از بهر خدای

چون راست که خواهد که نشیند از پای

گیرد اجلش دست که بالا بنمای

بدانای فرمای همواره کار

چو خواهی که کارت بود چون نگار

که دانا بهر کار باشد تمام

بدانا سپارد زمانه لگام

ز دانا توان یافت آرام دل

[...]

چنان شان مگردان ز بیچارگی

که جان را بکوشند یکبارگی

دولت این جهان اگرچه خوش است

دل مبند اندرو که دوست کش است

هرکرا همچو شاه بنوازد

چون پیاده بطرح بندازد

هست دنیا و دولتش چو سراب

[...]

چیست دنیا و خلق و استظهار

خاکدانی پر از سگ و مردار

درغرورش توانگر و درویش

شاد همچون خیال گنج اندیش

بار امانتش بدل و جان کشیده پس

در بارگاه عزت بی‌بار میرویم

با ظلمت نفوس و طبایع درآمدیم

در جان هزار گونه ز انوار میرویم

زان پس که بوده‌ایم بسی در حریم جهل

[...]

آلوده شد بحرص درم جان عالمان

وین خواری از گزاف بدیشان نمیرسد

دردا و حسرتا که بپایان برسد عمر

وین حرص مرد ریگ بپایان نمیرسد

اندرین راه اگرچه آن نکنی

دست وپایی بزن زیان نکنی

مردان رهش زنده بجانی دگرند

مرغان هواش ز اشیانی دگرند

منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان

بیرون زدو کون در جهانی دگرند