بریز ساقیا مرا، مدام می به ساغرا

چه می که بر زند به جان، هزار شعله آذرا

چه آذری که نار طور، از او کمینه اخگرا

بریز هان بیار هی، به بانگ چنگ و مزمرا

الا تو نیز مطربا، بیار نای و چنگ را

بساز ساز عشق را، بسوز نام و ننگ را

به یک ترانه‌ام ببر، ز لوح سینه زنگ را

اگر به جام ما زند، فلک زکینه سنگ را

به جان دوست مطربا، نوای عشق ساز کن

هزار رخنه بر دلم، ز نغمه‌ی حجاز کن

به یاد زلف آن صنم، فسانه را دراز کن

تو نیز ساقیا گره، ز زلف خویش باز کن

بیار از آن می‌ام که تا، حجاب عشق شق کند

کتاب هستیِ مرا، زهم ورق ورق کند

چه می که زهد خشگم از، تصوّرش عرق کند

خیال هستی ار کنم، به مستی‌ام نسق کند

از آن می‌ام اگر دهی، بده به یاد لعل وی

که شور عشق افکنم، به روزگار همچو نی

تو خُم خُم و سبوسبو، بیار هان بریز هی

مگر رهم ز هستی و، کنم مقام عشق طی

دلم ز شهر بند تن، به چین زلف یار شد

غزالی از خطا روان، به خطّه‌ی تتار شد

ز طالع بلند خود، به مهر پرده‌دار شد

ز قید و بند جان و تن، برست و رستگار شد

هزار شکر می‌کنم، به طالع بلند دل

که شد دو زلف آن صنم، ز چارسو کمند دل

مده ز عقل پند من، که بس قویست بند دل

الا اگر تو عاقلی، بده ز عشق پند دل

به لب رسیده جان من، در آرزوی روی او

خوشم که آرزوی من، بود در آرزوی کوی او

الا، اگر می‌ام دهی، بیاور از سبوی او

که رفته رفته بوی او، کشد مرا به سوی او

دلم چنان اسیر شد، به زلف و خطّ و خال وی

که نیست تا ابد دگر، رهایی احتمال وی

نگردد ار میسّرم، به عمر خود وصال وی

هزار شکر کز ازل، مثال بی‌مثال وی

اگر که ماهم افکند، ز روی خود نقاب را

هزار پرده بر کشد، به چهره آفتاب را

دو چشم مست او برد، ز چشم خلق خواب را

ز جلوه‌یی کند عیان، به دهر انقلاب را

به چین زلف پرشکن، شکست مشک تاتری

به سحر چشم پرفتن، ببست چشم سامری

به رخ بهار شوشتر، به جلوه سرو کشمری

به لب یمن، به خط خُتن، به چهره مهر خاوری

هلاک اگر شوم ز غم، چه غم که یار من تویی

خوشا چنین غمی مرا، که غمگسار من تویی

قرار جان، قرار دل، قرار کار من تویی

به هر کجا گذر کنم، به رهگذار من تویی

ز جویبار عشق تو، شد از ازل سرشت من

محبّت تو تا ابد، شد است سرنوشت من

ز عشق کافر ار شوم، بتا تویی کنشت من

بهشت را چه می‌کنم؟ الا تویی بهشت من

ز بانگ چنگ و نای و نی، غرض نه نای و نی بود

ز ساغر و ز جام می، نه ساغر و نه می بود

ز زلف و خطّ و خال وی، نه خطّ و خال وی بود

ز مستی و زهای و هی، غرض نه های و هی بود

اگر که پرده افکند، زچهره یار نازنین

تجلّی ار کند چنان، که هست آن نگار چین

جمال ایزدی کند، به خلق ظاهر و مبین

گمان کنند خالقش، تمامی از ره یقین

علیست آنکه مدح او، همی بود شعار من

ربوده عشق او زکف، عنان اختیار من

منزّه است از اینکه من، بگویمش نگار من

روا بُوَد که خوانمش، خدا و کردگار من

شهی که دین احمدی، ز تیغ او رواج شد

به تارک محمّدی، «تبارک الله» تاج شد

به راه طالبان حق، وجود او سراج شد

ز احترام مولدش، حرم مطاف حاج شد

حدوث ذات پاک او، مقارن است با قِدم

مساوق است با ازل، مسابق است با عدم

نظام ممکنات از او، هماره هست منتظم

خدا نباشد او ولی، نه این شده است متّهم

وجود ماسوی بود، طفیلی از وجود او

به قالب است روح ما، روان ز فیض جود او

از آنکه هست بودِ ما، همه ز هست و بود او

نمود ایزدی عیان، شده است از نمود او

علیست فرد بی‌بدل، علیست مثل بی‌مثل

علیست مصدر دوم، علیست صادر اول

علیست خالی از خلل، علیست عاری از زلل

علیست شاهد ازل، علیست نور لم یزل

زمام ملک خویش را، سپرده حق به دست او

چه انبیا چه اولیا، تمام پای بست او

یکی هماره محو او، یکی مدام مست او

به هر صفت که خوانمش، بود مقام پست او

نوشت کاتب ازل، به ساق عرش نام وی

به قدسیان نمونه‌یی، نمود از مقام وی

تمام «خرّ سجّداً»، فتاده در سلام وی

پیمبران در آرزوی جرعه‌یی ز جام وی

به عزم رزم اگر علی، سمند کینه هی کند

عدوی او به مرگ خود، فغان بسان نی کند

به خشم اگر غزا کند، فنای کُلّ شئ کند

بساط روزگار را، به یک اشاره طی کند

چو این جهان فنا شود، علی فناش می‌کند

قیامت ار بپا شود، علی بپاش می‌کند

که دست دست او بود، ولی خداش می‌کند

«وما رمیت اذ رمیت» بر تو فاش می‌کند

عنان اختیار من، ربوده عشق او زکف

به اختیار خویشتن، دواندم به هر طرف

گهی به طوس می‌کشد مرا و گاه در نجف

چو دست دست او بود، زهی سعادت و شرف

منم که گشته نام من، «وفایی» از وفای تو

منم که نیست حاصلی، مرا به جز ولای تو

هماره می‌نوازدم، بسان نی، نوای تو

چنانکه بندبند من، پُر است از صدای تو

هماره تا به نیکویی، مسلّم است مشتری

ملقب است تا فلک، به کینه و ستمگری

به کجروی است تا همی، مدار چرخ چنبری

کنند تا که اختران، به روزگار اختری

به کربلا نظاره کن، ببین به نوبهار او

ز سبزه‌ی خط بتان، نگر بنفشه‌زار او

به سروهای ابطحی، بطرف جویبار او

به دوحه‌های احمدی، چمان ز هر کنار او

به رنگ لاله سرو اگر، ندیده‌یی تو در چمن

ببین به سرو این چمن, که هست لاله گون بدن

به جسمش ار کفن کنی، بکن زبرگ نسترن

چرا که این کفن بود، به جای کهنه پیرهن

نهال قامت بتان سروقدّ مه جبین

فکنده تیشه‌ی جفا، زپا بسی در این زمین

همی ز جُعد خم به خم، همی زموی پُر زچین

ز زلف و خال و خط بسی، به خاک او بود عجین

ندیده دیده‌ی جهان جوان بساط اکبری

به خلق و خو به گفتگو فزون زهر پیمبری

به جلوه همچو احمدی، به حمله همچو حیدری

میان خیل روبهان کوفه چون غضنفری