گاه با مجنون و گاهی با صبا سر می کنم

خانه بر دوشم نمی دانم کجا سر می کنم

غفلتم می سوزد اما نیستم بی یاد او

درمیان خنده گاهی گریه ها سر می کنم

دلنشینم گشته گرد کوچه افتادگی

خاکسارم در پناه نقش پا سر می کنم

تا قناعت کرد مشت استخوانم را غبار

روز و شب در سایه بال هما سر می کنم

تشنه خون بهارم کی کشم منت ز ابر

در سموم آباد بی آب و هوا سر می کنم

گر نبردم ره به جایی نیست از تقصیر خضر

من که در هر گام راهی چون صبا سر می کنم

گشته ام بیگانه زود آشنا یاران اسیر

من که با بیگانگان هم آشنا سر می کنم