|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر نمایانگر حالتی از سرزنش و ناامیدی است. گوینده بیان میکند که نه زیبایی و زینتی دارد و نه طاقت تحمل اندوه. او از فقدان شوق و امید سخن میگوید و خود را همچون خاکی میبیند که در سرزمینی بیحب و حدیث زندگی میکند. همچنین او از تنگدستی و بیحالیاش شکایت میکند و میگوید که هیچ کار خاصی نمیتواند برای بهبود اوضاع انجام دهد. گوینده در نهایت احساس میکند که در این وضعیت، نه چیزی برای نشان دادن دارد و نه امیدی برای تغییر.
هوش مصنوعی: من نه به زیبایی یک شمع هستم و نه به لطافت یک گل، دل و تحمل صبر برای تحمل این وضعیت را ندارم.
هوش مصنوعی: من نه به فکر اندوهی هستم و نه به شوق دیداری، دیگر از بیتوجهی و غفلت خبری ندارم.
هوش مصنوعی: من در سرزمینی هستم که حتی از آسمان هم فرود نیامدهام و در عین حال، به خاک راهی تبدیل شدهام.
هوش مصنوعی: چرا باید فقر و تنگدستی مرا نادیده بگیرد در حالی که تنها به تکیه بر توکل اعتماد دارم، مگر اینکه بر توکل خود واقعا ایمان نداشته باشم؟
هوش مصنوعی: من از گلهای محبت و محبت نمایشی فرار میکنم، زیرا اسیر و محبوس هستم و مانند بلبل، به عشق و شجاعت نرسیدم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.