عارفانی که ما به ما جویند
گاه در بحر و گاه در جویند
دیدهٔ روشن خوشی دارند
در همه حال ناظر اویند
نور او را به نور می بینند
وحده لاشریک له گویند
بندهٔ حضرت خداوندند
لاجرم بندگان نیکویند
نقش غیری خیال کی بندند
غیر چون نیست غیر چون جویند
آینه کو هزار می نگرند
همچو ما با هزار یک رویند
بندهٔ سید خراباتند
بندگان تمام آن جویند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عارفانی است که در جستجوی حقیقت و خداوند هستند. آنان با نگاه روشن و دل شاد، در هر موقعیتی ناظر به خداوندند و نور او را می‌بینند. این عارفان تنها خدا را شریک می‌دانند و به عنوان بندگان خدا، نیکوکار هستند. آنها از تصورات و خیالات غیر خود فاصله می‌گیرند و به دنبال حقیقتی یکپارچه هستند. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که عارفان واقعی در جستجوی حقیقت همچون آینه‌ای هستند که در آن هزار و یک رنگ را می‌بینند. در نهایت، این عارفان به عنوان بندگان خداوند در پی یافتن حقیقت و بندگی واقعی هستند.
هوش مصنوعی: آنان که آگاه و بیدارند، گاهی به دنبال عمیق‌ترین حقیقت‌ها می‌روند و گاهی در مسیرهای ساده‌تر و عادی‌تر زندگی جست‌وجو می‌کنند.
هوش مصنوعی: چشمان روشن همواره در حال خوشی و شادی هستند و به او نگاه می‌کنند.
هوش مصنوعی: نور او را با نوری خاص مشاهده می‌کنند و به یگانه بودن او بدون هیچ شریکی اعتراف می‌کنند.
هوش مصنوعی: بندگان خدا به خاطر خدمت به او، انسان‌هایی نیکو و نیکوکار هستند.
هوش مصنوعی: اگر غیر از خود را در خیال خود به تصویر بکشند، چگونه می‌توانند این کار را انجام دهند، در حالی که غیر اصلاً وجود ندارد؟ چون فردی که جویای حقیقت است، تنها به خود و وجود خود توجه می‌کند.
هوش مصنوعی: آینه که هزاران نفر به آن نگاه می‌کنند، مانند ما فقط یک تصویر از خود را نمایش می‌دهد.
هوش مصنوعی: بنده‌ای که در محفل شراب و خوشگذرانی است، در واقع خدمت‌گزار همه انسان‌ها است و همه به دنبال او و حال و هوای او هستند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آن کسانی که دشمن اویند
بیهده چیزکی نمی گویند
رهروانی که وصل اوجویند
معتکف جمله بر در اویند
ماهرویان از آن زمین خیزند
سرو قدان در آن چمن رویند
باد فردوس از آن هوا یابند
گل جنت از آن زمین بویند
نقش فرودسیان و حوران را
[...]
عاشقان ره به عشق می‌پویند
درس تنزیل عشق می‌گویند
ناکسان را فراستیست عظیم
گرچه تاریک طبع و بدخویند
چون دو کس مشورت برند به هم
گویند این عیب من همی گویند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.