عشق است که مبتلای اوئیم
در هر حالی برای اوئیم
مستیم و حریف می فروشیم
خاک در آن سرای اوئیم
دل داده به باد در خرابات
سرگشته و در هوای اوئیم
در بحر محیط غرق گشتیم
مائیم که آشنای اوئیم
درد آمد و دردمند میجست
می گفت که ما دوای اوئیم
چون اوست دوای بینوایان
ما بندهٔ بینوای اوئیم
از دولت بندگی سید
شاهیم ولی گدای اوئیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و وابستگی به معشوق است. شاعر بیان می‌کند که در هر شرایطی عاشق است و این عشق او را به مستی و سرگشتگی کشانده است. او خود را در میان عشق غرق شده و در پی دوای دردها می‌گردد، در حالی که می‌داند عشق او به معشوق، نشانه‌ای از بندگی و گدا بودن است. به طور کلی، شعر تأکید بر عشق عمیق و وابستگی به محبوب دارد.
هوش مصنوعی: عشق ما را در هر وضعیت مبتلا کرده و ما به خاطر او در همه حال حاضر هستیم.
هوش مصنوعی: ما در حال نوشیدن هستیم و دوستان‌مان را در می‌فروشیم. ما در آن مکان، جایی که او هست، به خاک سپرده شده‌ایم.
هوش مصنوعی: دل را به باد سپرده‌ام و در خرابه‌ها سرگردان و در آرزوی او هستم.
هوش مصنوعی: در دریا و وسعت آن غرق شده‌ایم، ولی ما کسانی هستیم که با آن آشنا هستیم.
هوش مصنوعی: دردی به وجود آمد و کسی که در درد بود، به جستجوی درمان می‌پرداخت و می‌گفت که ما خود درمان او هستیم.
هوش مصنوعی: چون او درمانگر نیازمندان ماست، ما نیز بندگان نیازمند او هستیم.
هوش مصنوعی: ما از نعمت و شرافت خدمتگزاری به آقا و ارجمند خود بهره‌مندیم، اما همچنان در مقام درویش و گدا در خدمت او هستیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.