ما آینه در نمد کشیدیم
دامن ز خودی خود کشیدیم
پرگار صفت به گرد نقطه
خط بر سر نیک و بد کشیدیم
بودیم حباب و غرقه گشتیم
واحد به سوی احد کشیدیم
گرمی به حساب خورد رندی
ما ساغر بی عدد کشیدیم
دردی کش کوی می فروشیم
بحر ازل و ابد کشیدیم
دردیست به کس نمی توان گفت
آن رنج که از خرد کشیدیم
شادی روان نعمت الله
هر دم جامی دو صد کشیدیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان تجربیات روحانی و عمیق خود می‌پردازد. او از به وحدت رسیدن و گذر از خود به سوی یک حقیقت بزرگ‌تر صحبت می‌کند. شاعر احساس کرده که زندگی و خوشی‌ها مانند حبابی هستند که در نهایت غرق می‌شوند و در تلاش برای نوشیدن شکر و لذت از زندگی، به دنبال معانی عمیق‌تری از وجود می‌گردد. او دردهایی را که از خرد و تجربه‌ها بر دوش دارد، بیان می‌کند و در عین حال از شادابی و خوشی‌هایی که در مسیر زندگی تجربه کرده، سخن می‌گوید. شعر به نوعی سیر و سلوک درونی و جستجوی معنای واقعی زندگی را توصیف می‌کند.
هوش مصنوعی: ما تصویر خود را در آینه‌ای از نمد به نمایش گذاشتیم و از خودمان جدا شدیم.
هوش مصنوعی: با دقت و توجه به جوانب مختلف، خوبی‌ها و بدی‌ها را بررسی کردیم.
هوش مصنوعی: ما مانند حباب بودیم و در عمق آب غرق شدیم، و به سوی یگانگی و خداوند یکتا کشیده شدیم.
هوش مصنوعی: ما با طرز رندانه خود، به اندازه‌ای که دل‌مان خواست، نوشیدنی سرشاری نوشیدیم.
هوش مصنوعی: ما در دنیای عشق و جذبه، تجربه‌ی درد و رنجی را به دوش می‌کشیم که از آغاز وجود تا ابدیت ادامه دارد.
هوش مصنوعی: درد و رنجی وجود دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را برای دیگران بیان کند، رنجی که ما از خرد و فهم خود دچارش شده‌ایم.
هوش مصنوعی: هر لحظه از نعمت‌های خداوند پر از شادی است و ما بارها از این شادی بهره‌مند شده‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.