ای بزیر زلف تو سایه نشین خورشید و ماه
زلف و رویت در نقاب عنبرین خورشید و ماه
سایه زلف چو ابر از پیش رویت دور کن
تا ببیند آسمان اندر زمین خورشید و ماه
گر مه و خور بر نیاید پرده از رخ برفگن
آینه برگیر و اندر روی بین خورشید و ماه
روز و شب گو ماه و خور را بعد ازین جلوه مکن
کز مه و خور بی نیازم من بدین خورشید و ماه
گر همی خواهد امان این از زوال آن از خسوف
گو برو در سایه زلفش نشین خورشید و ماه
از کلهداران که دارد وز نکورویان کراست
در قبا سرو و صنوبر بر جبین خورشید و ماه
گفته بر قدت بسی مدح و ثنا شمشاد و سرو
گفته بر رویت هزاران آفرین خورشید و ماه
خود کجا دارد کمند عنبرین شمشاد و سرو
خود کجا دارد لبان شکرین خورشید و ماه
روی چون آتش نمودی تا چراغ خویشتن
می برافروزند از آن نور مبین خورشید و ماه
ذره اندر سایه تو همچو ماه و خور شود
ای ترا از چاکران کمترین خورشید و ماه
سیف فرغانی چنین سلطان عالم گیر را
آسمان انگشتری زیبد نگین خورشید و ماه
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: غزل به وصف زیبایی و جذابیت معشوق می‌پردازد و آن را با خورشید و ماه مقایسه می‌کند. شاعر از زلف و روی معشوق به‌عنوان سایه‌ای که بر خورشید و ماه تأثیر می‌گذارد یاد می‌کند و می‌گوید که باید سایه زلف او را از پیش روی خود دور کند تا زیبایی واقعی آسمان و زمین نمایان شود. او همچنین به این نکته اشاره دارد که از این زیبایی‌ها بی‌نیاز است و اگر زوال یا خسوفی در کار باشد، معشوق باید این دو را در سایه زلف خود پناه دهد. شاعر در ادامه از قد و جمال معشوق و ستایش‌هایی که برای او گفته شده، سخن می‌گوید و به زیبایی‌هایی اشاره می‌کند که فقط به تصویر او مربوط می‌شود. نهایتاً، شاعر به قدرت و عظمت معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که وجودش چون نگینی در آسمان می‌درخشد.
هوش مصنوعی: ای سایه‌نشین زلف تو، خورشید و ماه هم در زیبایی زلف و چهره‌ات به زیور خوشبو و دل‌فریب خود آراسته‌اند.
هوش مصنوعی: زلف‌های تو مانند سایه‌ای هستند که جلوی دید را می‌گیرند. آنها را کنار بزن تا آسمان بتواند نور خورشید و ماه را بر زمین بتاباند و همه چیز روشن شود.
هوش مصنوعی: اگر ماه و خورشید از پشت حجاب چهره بروز نکنند، آینه را بردار و در آن تصویر خورشید و ماه را ببین.
هوش مصنوعی: روز و شب به ماه و خورشید بگو که دیگر جلوه نکنند، چون من به این نور خورشید و ماه نیازی ندارم.
هوش مصنوعی: اگر کسی می‌خواهد از نابودی و تاریکی در امان باشد، باید به سایه زیبایی و رازآلودی او پناه ببرد، جایی که نور خورشید و ماه نیز به لحاظ زیبایی‌اش کم‌رنگ می‌شود.
هوش مصنوعی: این متن به زیبایی و شکوه انسان‌ها و ویژگی‌های برجسته آنها اشاره دارد. شخصی که از نظر روحی و ظاهری برجسته است، مانند درختانی زیبا که در قبا و پوشش خود به درخشش خورشید و ماه اشاره دارند. در واقع، این توصیف به نمادهای زیبایی و عظمت در طبیعت و انسان‌ها پرداخته و نشان‌دهنده ویژگی‌های مثبت و برجسته‌ای است که در افراد وجود دارد.
هوش مصنوعی: این بیت بیانگر زیبایی و جذابیت کسی است که به قد و قامت او مانند شمشاد و سرو مدح و ستایش بسیار گفته شده است. علاوه بر این، زیبایی چهره‌اش به اندازه‌ای است که خورشید و ماه هزاران بار به خاطر آن او را تحسین کرده‌اند.
هوش مصنوعی: جمال و زیبایی معشوق چه کمندهایی را به کار می‌گیرد و زیبایی‌های او چگونه است. چقدر او با زیبایی خود از دیگران متمایز است، همان‌طور که لبان او به شیرینی شکر است و این زیبایی‌ها مانند خورشید و ماه در دل شب و روز می‌درخشند.
هوش مصنوعی: تو چهره‌ای چون آتش داری که نور و روشنی خود را از آن می‌تابانی و به دیگران می‌افروزی، همچون نور خورشید و ماه که درخشندگی‌شان را به بینندگان هدیه می‌دهند.
هوش مصنوعی: هر ذره‌ای در سایه وجود تو به بزرگی ماه و خورشید خواهد شد، ای آنکه از میان خدمتگزارانت، کمترین مانند خورشید و ماه است.
هوش مصنوعی: سیف فرغانی در این بیت می‌گوید که برای سلطانی بزرگ و جهان‌گستر، آسمان مانند یک انگشتر است و در این انگشتر، باید نگینی از خورشید و ماه وجود داشته باشد. این بیان نشان‌دهنده اهمیت و عظمت این پادشاه است که باید جایگاهی شایسته و باشکوه در آسمان داشته باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.