چو آگاه شد زود بسپرد راه

به شام آمد وکرد جا بربه گاه ...

... بدان پیک فرمود فرخنده شاه

توزی خواجه ی خود بپیمای راه

که ما نیز بدرود تربت کنیم ...

... به مینو تورا هست یک پایگاه

که آنرا شهادت بود راست راه

بدان پایگاهت نباشد رهی ...

... کنون زی عراق از مدینه بچم

ببر نیز همراه اهل حرم

که خواهد همی داور بی نظیر ...

... ازو شاه دین شاد و پدرام بود

چو بشنید شه دارد آهنگ راه

سوی او خرامید با اشک و آه ...

... که ما هرگز از راستی نگذریم

به جز راه فرمانبری نسپریم

کسی را ندانیم فرمانروای ...

... هم ایدر بدینگونه پیمان کنیم

که جان درراه شه گروگان کنیم

چو کوته شد این گفتگوی دراز ...

... ببوسید مسلم برگاه شاه

وزان پس سوی کوفه پیمود راه

... دگر یک هم اکنون به یکباره گی

سپارد همی راه آواره گی

ز مرز تو ناچارپیموده راه

خدا خانه برده به خانه پناه ...

... بدان عهد محکم کمر بسته ام

نیندیشم ازرنج و تیمار راه

دژم هستم ازآنکه دورم زشاه ...

... که با من چنین رفته فرمان زشاه

کازیدر سپارم سوی کوفه راه

نمود از سران شهریاری بزرگ ...

... زیثرب سوی کوفه شد رهسپر

به همراه آن آزموده سوار

پیاده دو تن رهبر هوشیار ...

... بنالید برداور هور و ماه

که ای رهبر هرکه گم کرد راه

فرو مانده گان رابه فریاد رس ...

... به رفتن گرفتند زان پس شتاب

به کوفه دراز گرد راه آمدند

بد انجا که فرمود شاه آمدند

... گشاده دل از پوزش میزبان

چوشد مسلم آسوده ازرنج راه

درایوان مختار با آب و جاه ...

... که ای فتنه جو مردمان عراق

ز کژی چو پویید راه نفاق

رهی جز ره راستی نسپرید ...

... نهان شد شبانگاه آدینه روز

به شهر اندر آمد ز راه نجف

چو اشتر زکین بر لب آورده کف ...

... چوآگاه گشتی ز بنگاه او ی

بدانستی اندیشه و راه اوی

ازآنجا سبک سوی من باز گرد ...

... سخن های پیشین همه ساز کرد

مرآن سیم و زرها که همراه داشت

برمسلم نیک منظر گذاشت ...

... به من پنجه کردن نه کاری است خرد

گمانم تو را دیو از راه برد

بدو گفت بدخواه ناهوشمند ...

... ز دامان شاهم جدا کرد دست

نه راه شتاب و نه جای درنگ

مبادا کسی را چو من کار تنگ ...

... یک امشب مرا گر پناهی دهی

به کاشانه ی خویش راهی دهی

به پاداش این کار – روز شمار ...

... همه پهلوانان با خود و تیغ

زیکین چو پویید راه گریغ

نه این است آیین مردان کار ...

... به سر برش گسترد خاشاک و خار

سپهبد ندانسته بسپرد راه

بیفتاد چون ماه کنعان به چاه ...

... بود مویه و زاری ام بهر شاه

که پیماید او خود بدین مرز راه

ببیند ستیز ازشما کوفیان ...

... همه عاجزیم و توانا تویی

گواهم تو هستی که درراه دین

سرو تن سپردم به شمشیر کین ...

... که حق را یکی بنده ی پاک بود

به راه خدا کرد مردانه کار

به مردی سرآمد برو روزگار ...

... پس از قتل عم زاده ی شاه دین

دگر هانی آن کشته ی راه دین

زمذحج نژادان گروهی پلید ...

... دو فرزند خود زار بگذاشتی

چرا راه مینو گرفتی به پیش

نبردی دو نوباوه همراه خویش

همانا دریغ آمد ای گل تو را ...

... پرستاری بی پدر نورسان

کجات آنهمه رزم در راه دین

پی یاری تاجور شاه دین ...

... زکوفه به یثرب زمین کاروان

به همراه آن کاروان کشن

سزد گر سپارید راه وطن

ازآن پس کزاین سان سخن بازراند ...

... به هر یک یکی بدره ی زر سپرد

پسرش آن دو تن را به همراه برد

شبانگه که خورشید بر بست بار ...

... ز پی کاروان را شتابید زود

بگو باز یابیدشان بر به راه

زشب تا نگردیده گیتی سیاه ...

... نشانی ندیدند از آن کاروان

بیابان و تاری شب و راه دور

ز بیننده چشم فلک رفته نور ...

... خلیده به پا خار و رخ پر ز گرد

نه زاد اندر آن راه و نی راحله

لبان خشک و پاها پر از آبله ...

... ز تقدیر سوی که جویی پناه

که گردیده از از شش جهت بسته راه

گریزان چو سو از بلا می روی ...

... گریز از قضای خدایی مجوی

بلا خواه و راه ولا را بپوی

بسا سالخوردان مرد آمدند ...