... مراو را پدر کرده عباس نام

به مردی نهد بر سر چرخ گام

گر این نامور رای جنگ آورد ...

... که ای قوم عباس نام من است

هیون توسن چرخ رام من است

علمدار شاه شهیدان منم ...

... نفس چون کشیدی همی تیره دود

شدی از لبش سوی چرخ کبود

کفی آب برداشت تا نوشدا ...

... ننوشیده قطره از آب سرد

شکیبش سر چرخ را خیره کرد

به رود روان با دلی پر ز تاب ...

... به دوش اندرش مشک و دردست تیغ

خروشان چو در قلزم چرخ میغ

بدیشان یکی حمله بنمود سخت ...

... یکی رزم مردانه افکند بن

کزو خیره شد چشم چرخ کهن

زیک زخم شمشیر آن نامدار ...

... یکی رسته شاخ از درختی فکند

که سودی همی سربه چرخ بلند

چو آن دست افتاد در کارزار ...

... نه شمشیر بادا نه خفتان نه خود

نه ابر سیاه ونه چرخ کبود

نه گرداد گردون نه ماناد خاک

نه تابد به چرخ اختر تابناک

نگونسار بادا فلک برتراب ...

... ز رزمش کنون باز رانم سخن

اگر روز یابم ز چرخ کهن

... زجا جست با خاطری پر امید

چو یک بوستان سرو و یک چرخ ماه

خرامان بیامد به نزدیک شاه ...

... ببوسید شه را هلال رکاب

که ای چرخ دین رابلند آفتاب

چو دیگر ز یاران فریادرس ...

... به پایان بشد سست دست علی

به خاک اندر افتاد چرخ یلی

شگفتا چرا زین زرین مهر ...

... یکی شیون از دل بدادند سر

که گریان شد این چرخ بیدادگر

بسی داد این گنبد گرد گرد ...

... ز آوای شیپور و اسب وسوار

سر چرخ گردنده اندر دوار

شهنشاه چون خویش را فرد دید ...

... سپس گشت آماده ی کارزار

بدو دیده ی چرخ بگریست زار

هر آنچه نبیص داشت بی کم وکاست ...

... در آغوش شه روی نوازده پور

همی تافت چون از بر چرخ هور

پدر بد به عرش خدا گوشوار ...

... که ناگه رسیدم زگردون به گوش

زفرخ سروشان چرخ این خروش

که ای ماده آهوی رعنا خرام ...

... تن سرکشان را کفن گشت برگ

سراسیمه شد چرخ و بیچاره مرگ

شد از کار دست قضا و قدر ...

... دل مرد جنگی شد از بیم چاک

بتوفید چرخ و بلرزید خاک

شه دین زمین را بدو کرد تنگ ...

... پرستاری این زنان با تو باد

که یکدم نبودند از چرخ شاد

چو پیچان شوند از بد روزگار ...

... همی گفت زار ای پناه زمن

مه چرخ دین پادشاه زمن

پس از تو مرا کیست فریاد رس ...

... که شاها لب از آب خوردن ببند

که آبشخور توست چرخ بلند

کشید آن خدنگ از دهان شهریار ...

... که از کوه خارا نمودی گذار

به چرخ اندرش بست و بگشاد شست

گلوگاه شهزاده از وی بخست

از آن تیر جان پیش جانان سپرد

تو ای چرخ شرمی از آن دستبرد

بکشتی چنان کودک شاه را

که مانست در چرخ دین ماه را

شه از مرگ او اندر آمد به خشم ...

... همی گفت آهسته در زیر لب

که ای چرخ روزت برآید چو شب

به آل علی ع این همه کینه چیست ...

... یکی پرده گی پرده دارش سروش

به نه پرده ی چرخ از وی خروش

نکرده بدو آفرینش نگاه ...

... زدی عصمتش لطمه بر چهر حور

چو او بودی ار چرخ را آفتاب

شب تیره را کس ندیدی به خواب ...

... بدش بستر از تیر و بالین زخاک

به حالش دل چرخ اندوهناک

تنی کش ز برگ گل آزار بود ...