چون به دریا روی با این دیده پر نم کنیم

حلقه گرداب ها را حلقه ماتم کنیم

پیش ازان کز یکدگر ریزیم چون قصر حباب

خیز تا چون موجه دریا وداع هم کنیم

... اینقدر بی طاقتی در مشت خاری بوده است

روی دریا شد کبود از سیلی خاشاک من

... اینقدر بی طاقتی در مشت خاری بوده است

روی دریا شد کبود از سیلی خاشاک من

به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت

بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

تکیه گاه خلق لطف حق تعالی بس بود

بستر و بالین ماهی آب دریا بس بود

دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود

بادبان کشتی می ابر دریا دل بود

از حباب آموز همت را که با صد احتیاج

خالی از دریا برون آرد سبوی خویش را

... دست می باید ز ایران شست پیش از سیر هند

گر به هند آیی ز ایران از ره دریا بیا

کند چون دیده ما حفظ اشک خود مکن عیبش

جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا

هر چند قطره کردیم در جستجوی دریا

چون آب کم نبردیم راهی به سوی دریا

آن قطره ام که از سیل پس ماند در بیابان

بر خاک ره شدم خشک از آرزوی دریا

غرق وصال از ذوق یک جا نگیرد آرام

گردد همیشه ماهی در چارسوی دریا

تو دریایی و طغرا قطره کی از قطره می آید

که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا

... نیست با وسوسه داران تعلق آرام

تن آسوده ز طوفانی دریا مطلب

قدم بیرون منه از عالم آب

درین دریا فروکش کن چو گرداب

بسی فیض است در شب زنده داری ...

سهل باشد همت ساقی گر از مینا گذشت

همچو کشتی می توان لب تشنه از دریا گذشت

می دهد امروز دورانش به یاد حادثات ...

... ازین جریده روی مدعای خود نشناخت

شناخت طرز کرم را کسی که چون دریا

کفی به خیر گشود و گدای خود نشناخت ...

اشک گستاخانه با این چشم خون پالا نشست

خویش را گم می کند چون قطره با دریا نشست

ما چو موج انگشت رد بر جام دریا می نهیم

دست ما گر تنگ واقع شد دل ما تنگ نیست

... گر به سویش ره نیابی پا مکش از جستجوی

قطره بی سرگشتگی همصحبت دریا نشد

... شیشه را پر آب کردم جام پی در پی زدم

چون خسی کز جنبش دریا به موجی برخورد

رو به من آورد دنیا پشت پا بر وی زدم

قطره چندی نصیب کام خشکم بیش نیست

چون صدف خود را اگر در قعر دریا افکنم

بر سرم گر افسر شاهی گذارد روزگار ...