... مزن به گام هوس در طریق فقر قدم

مکن به پای هوا در دیار عشق سفر

تو نرم نرم خرامی و دشت بی پایان ...

... ز مال آنچه سزد بار یک سطبرهیون

برید هریک و زین جایگه کنید سفر

صفیه زاده حی بن اخطب آنکه به حسن ...

... برو به آخور و اسب مرا بکش بیرون

هیون و استر و زین آر و ساز برگ سفر

چو این بگفتم نرمک به زیر لب خندید ...

شادان رسید دوش نگارینم از سفر

وزگرد راه غالیه پاشیده بر قمر ...

... زودش پیاده کردم و بگرفتمش ببر

وانگه که موزه سفر از پا کشیدمش

بر سیم ساق او چوگدا دوختم نظر ...

... امروز گاه آنکه برون آمد آفتاب

ماهم چو یک سپهر سهیل آمد از سفر

ننشسته و نشسته رخ از گرد راه گفت ...

... چو مهر رایت او را به هر دیار طلوع

چو ابر همت او را بهر بلاد سفر

به روز باد گر از حزم سخن رانند ...

... انگشت نما کرده مرا طعنه دلبر

آن به که نمایم سفر اندر طلب سیم

تاکار من از سیم شود ساخته چون زر ...

... گهی سپارد حیوان به ملک انسان رخت

گهی نماید انسان به سوی خاک سفر

به هم فتاده گروهی سه چهار بیهده کار ...

یازده ماه کند روزه به هر سال سفر

پس ز راه آید و سی روز کند قصد حضر

زان گرامیست که دیر آید و بس زود رود

خرم آنکوکند اینگونه به هر سال سفر

غایب آنگاه گرامیست که آید از راه ...

... روزه یک چند عزیزست بر خلق آری

شخص یک چند عزیزست چو آید ز سفر

خور چو تابستان زود آید و بس دیر رود ...

... زا نسان که از خلاص زر سرخ خوش عیار

کرد از پی بسیج سفر صر های زر

چون نقد جان به پای غلامان شه نثار ...

... بی وفایی ز گل آموخت مگر یا ز بهار

بی وفایی گل آن بس که کند زود سفر

چون بهاران که سه مه آید و بربندد بار ...

... بستان سر خر یافت هلا بار به خر نه

ماهی تو و آن به که رود مه به سفر بر

گفتا هله هشدار که این کهنه حریفیست ...

... نه مال دارم و منزل نه برگ دارم و ساز

کم از چارده ماهست تا ز رنج سفر

چو ماه یک شبه هستم قرین کرم و گداز ...

... که بدی نکهت آن زهر بلا را تریاق

مر مرا دید به هر حال مهیای سفر

موزه در پا و عصا بر کف و پاتابه به ساق ...

... هجر سهلست بدین هیات و ترکیپ چسان

رفت خواهی به سفر بی بنه و خیل و رفاق

خاصه این فصل که چون باده گساران لاله ...

... چو شیر شرزهکی باره زیر زین خدنگ

چه گفت گفت سفر سنگ را بفرساید

تو سوده می نشوی گر شوی دوصد فرسنگ ...

... که گل دمید زگلبن به شکل طاسک زنگ

سفر کنی به چنین فصل کز ختا و ختن

کنند عارف و عامی بدین دیار آهنگ ...

... کی صبحدم از بهر که از بهر میر ملک جم

این کرده چه خدمت کجا هم در سفر هم در حضر

ازکی ز عهدکودکی طوبی لارباب الهمم ...

... کسی نبسته ابر پای کوه ثهلانم

مگو ز رنج سفر بر سرت بتوفد مغز

که پتک حادثه را من سطبر سندانم ...

... ز شوق حضرت فرمانروای ایرانم

بجز اراده مرا نیست ساز و برگ سفر

به ساز و برگ چنین طی راه نتوانم ...

... گو شاه نسوزد دگرم زآتش هجران

ز اسباب سفر هیچ به جز عزم ندارم

تنها چکند عزم چو نبود سر و سامان ...

به عزم پارس دل پارسایم از کرمان

سفر گزید که حب الوطن من الایمان

مرا عقیده که روزی دوبار در شیراز ...

... روی من آینه است از آن پیش دارمت

تا بختت این سفر به سعادت شود قرین

کاین قاعده است کانکه به جایی کند سفر

دارند پیشش آینه یاران همنشین ...

... روزی دو بسپرم ره و آنگاه بسترم

رنج سفر ز درگه دارای جم نگین

شاهنشه زمانه محمد شه آنکه هست ...