... یکی خردسال از نژاد علی

فکند از پی رزم اسب یلی

که در سوکش این سالخورد آسمان ...

... همان ابر سوزنده ی شعله بار

بزد اسب وشد حمله ور بر سپاه

تو گفتی که حیدر شده رزمخواه ...

... رخ ازرق از خشم چون قیر گشت

سنانی بزد بر بر اسب مرد

که ماند او پیاده به دشت نبرد

یکی اسب زرینه برگستوان

شهنشه فرستاد بهر جوان ...

... بجست از بر باره ی راهوار

برآب اسب زرینه زین شد سوار

یدک ساخت اسب خود و سوی شاه

به پیروزی آمد از آن رزمگاه ...

... زمین را چو انباشت ازکشتگان

برانگیخت اسب و بیفشرد ران

به سوی علمدار بد خواه تاخت ...

... همان نیزه کار جوان را بساخت

دو اسبه اجل برسر او بتاخت

چو دیدندش افتاده ازکار جنگ ...

... شهنشه سوی کشته برداشت گام

فرود آمد از اسب خیرالانام

بدیدش رها گشته زین دامگاه ...

... که از خون نگارت به سر پنجه بست

که از نعل اسب استخوانت شکست

دل مادرش ناگه از غم به جوش ...

... از آن پس همی خواست کز رزمگاه

بیاید ببوسد سم اسب شاه

گرفتند گردش سواران جنگ ...

... زبس بر تنش زخم کاری رسید

نگون ز اسب شد از جهان پا کشید

شهنشاه زی پهنه یکران بماند ...

... درجنگ فرخنده عثمان گشاد

به دشمن کشتی اندر افکند اسب

سوی پهنه آمد چو آذر گشسب ...

... شد از بهر کین دست و تیغش علم

بیفکند چندان به خاک اسب و مرد

که پر کشته گردید دشت نبرد

چو لختی بدان گونه پیگار ساخت

دو اسبه اجل بر سر او بتاخت

به یک ضربت هانی ابن شبیب ...

... دریغ آن تن پروریده به ناز

که شد دشمن دین بدو اسب تاز

زافغان آن بانوی خونجگر ...

... چو از تیغ کوه بلند آفتاب

عنان را به اسب گرانمایه داد

بیامد به نزدیک لشگر ستاد ...

... بود نام او نقش لوح دلم

به مهرش سرشته اسب آب وگلم

سروترک دشمن برآرم به زیر ...

... چو در جنگ خندق علی ولی ع

براند اسب و برآن سپه حمله کرد

ز سم سمندش همی خاست گرد ...

... پس آن مشک خوشیده را پر نمود

براند اسب و آمد به هامون زرود

وفا بین که پورشه کاینات ...

... زتیغش اجل خویش را داشت پاس

زهرای اسبش جهان پر هراس

زدی بر سر هر که بران پرند ...

... زیک زخم شمشیر آن نامدار

بیفتادی از پای اسب وسوار

به ترک بسی خصم با کبر و خود ...

... که از بیم او زهره درباختی

دو اسبه اجل بر سرش تاختی

به پیش دم تیغ آن ارجمند ...

... به هر سو که رو کردی آن نامدار

ندیدی مگر پشت اسب و سوار

غو الحذر آنچنان شد به پای ...

... سپهدار ایمان ندادش مجال

بزد نیزه بر اسب آن بدسگال

ازآن نیزه آمد به سر باره گی ...

... چه آمد ترا دار و بردت چشد

همان اسب هامون نوردت چه شد

تو آنی که گفتی سرصد سپاه ...

... کنون از چه از نیزه ی یک سوار

جدا ماندی از اسب آسیمه سار

پیاده چه جویی دگرکارزار ...

... به یک نیزه کار سپه را بساخت

فرود آمد از اسب خودبی توان

نشست ازبر زین آن مادیان ...

... چو شهزاده بشنید آوای باب

فرو جست از زین اسب عقاب

بیفکند خود را در آغوش شاه ...

... به بدخواه شد بسته راه ستیز

بزد اسب وبر وی بغرید سخت

به زیر سپر شد نهان تیره بخت ...

... به خون برادر بسان گراز

بیفکند اسب از پی ترکتاز

بزد نعره از خشم بر پور شاه ...

... زبس تیر پران و پر عقاب

تو گفتی عقابی است اسب عقاب

زهر حلقه ی جوشن آن جوان ...

... گناه شما جمله بر گردنم

زاسبش اگر بر زمین نفکنم

بگفت این و بنهاد جایی کمین ...

... از آن زخم رفت از تنش توش و تاب

بخوابید بر یال اسب عقاب

ستام و پر وبال آن تیز گام

شد از خون شهزاده یاقوت نام

برو یال اسبش چو ابر بهار

ببارید باران زخون سوار ...

... پس آنگه تن کشته را آن جناب

بیفکند بر زین اسب عقاب