یمد بشر نیمه شعبان به خرمی

افکند در بسط جهان فرش خرمی

آورد جانب ملک و جن و آدمی

پیغام خوشدلی که نمائید همدمی

ملک و ملل به واسطه نعمتی سترک

از شرق و غرب شاه و گدا کوچک و بزرگ

رومی و هندی و عجم و پارسی و ترک

شیر و غزال و دام و دد و گوسفند و گرگ

اضداد مختلف بفکندند طرح مهر

نور و ضیا فزوده شد از چهر ماه و مهر

جبریل شد منادی جاءالحق از سپهر

یعنی ز جیب غیب عیان ساخت مهر چهر

بنمود شمع قدرت حق جلوه شهود

شد راه و رسم باطله را رخنه در حدود

مولود باسعادت سلطان ملک جود

دارای عصر مهدی صاحب لوانمود

نائب مناب ختم رسل شاه اوصیا

مسند نشین عرصه کن مظهر خدا

اول ظهورهستی مطلق ز ماسوا

آخر نشان وحدت واجب ز اولیا

فرخنده آیت ملک العرش لامکان

ناموس کبریا شه دین صاحب الزمان

پیرایه بخش عالم کن رهبر جهان

شمع حریم تربیت خلق کن فکان

بهتر خلیفه و خلف یازده امام

تیغی است انتقام خد ا را که در نیام

پنهان نموده است که هنگام انتقام

کفار را به تیغ دو پیکر دهد مقام

تشریف صدر اعظمی و مالک الملوک

به رقامتش رسا شده کز سیرت و سلوک

الیوم در کفایت هر کشور و بلوک

چون شوکت محمدی و غزوه تبوک

عرشست اولین قدم از اوج پایه‌اش

حرز جواد ما خلق الله سایه‌اش

قرآن به مدح حضرت او آیه آیه‌اش

روح‌الامین به رتبه امیر طلایه‌اش

تا گردن اعادی دین را کند ببند

او را فلک بدادی از کهکشان کمند

سازد چو شقه علم عدل را بلند

گرگ گرسنه طعمه فرستد به گوسفند

آیا سبعه را ز وجود وی افتخار

برامهات اربعه خصمی است استوار

باشد به حکم وی سه موالید برقرار

از کثرتش حقایق توحید آشکار

ای افتخار خلقت ماکان ومایکون

سوی خدا به خلق وجود تو رهنمون

ار عکس ذات تو نکند جلوه در برون

از پرده خفا به خدا کی کند سکون

ای ممکنات ذره و شخص تو آفتاب

از آفتاب طلعت خود بر فکن نقاب

تا کی نقاب مهر درخشان شود سحاب

دلها ز حسرت رخ زیبات گشته آب

از دین احمدی و ز آئین مصطفی

نامی ز جای مانده چو سیمرغ و کیمیا

اسلام اسم اوست هدر رسم او هبا

یا صاحب الزمان به فدایت بیا بیا

یاجوج جور وظلم ز هر سو گرفته زور

شد آشکار فسق و پدیدار شد فجور

رخشنده کن به سیر جهان کوکب ظهور

دشمن به عمد و دوست به نادانی و غرور

ای مانده از نناج یدالله یادگار

ای وارث علی حسب الارث ذوالفقار

باز آ به حفظ حرمت آئین کردگار

تطهیر کن به آتش شمشیر آب دار

ای داد خواه خلق که از خالق جلیل

باشد حمایت تو بارص و سا کفیل

مداح آستان تو تا کی بود ذلیل

(صامت) شد از تعدی عدوان تو را دخیل