ساقیا عید غدیر آمد به مستان زن صلاتی

در جهان افکن ز شور باده از نو هوی وهایی

در شط می آشنایان را ز شادی ده شنائی

گر به طاق ابروی خود می‌پسندی مرحبایی

شد بهار و ساحت گلشن گرفت از نوجوانی

داد اموات چمن را خضر ابراز مهربانی

از محیط «کیفُ یحیی الارض» آب زندگانی

کرد قمری جا به شاخ سرو بهر زند خوانی

یک تاز عرصه امکن علی کزحکم یزدان

جبرئیل از بهر احمد در غدیر آورد فرمان

کی به معنی صورت واجب رسول ملک امکان

از پی تکمیل امر دین و حفظ شرع ایمان

پس به تعجیل از برای امثال امر سرمد

نصب منبر از جاز اشتران فرمود احمد

عقل اول تا مجسم سازد آن روح مجرد

بازوی شیر خدا شد زینت دست محمد

حاضران کردند چون حکم رسول الله اصغا

نعره شادی به گردون شد بلند از پیرو برنا

کرد بیعت با امام المتقین اعلی و اذنی

شد زبان بهر مبارک باد آن را سرا پک

یا علی ایمهر لاهوتی مقام از چهر رنگین

شهریار کشور ناسوت ز استقلال و تمکین

ایهژ بر سالب غالب که اندر بیشه دین

مصطفی را یار بودی در رواج دین و آئین

این قدر بر گردن گردان زدی شمشیر بران

این قدر دادی کمیت جهد را در جنگ جولان

جسم ابطال عرب را ساخت با خاک یکسان

سرکشان را ساختی سرابقد چونگی غلطان

بر کمر جوزا صفت تا تیغ وزین بر باره بستی

بهر قلع و قمع نفی و شرک بر دلدل نشستی

با وجود آنکه ننمودی به دشمن پیش‌دستی

پشت مر حیرانه تنها اینکه در خیبر شکستی

بوالبشر شد مفخر از چون توا بنی در ابوت

جست ابراهیم از جودت ره و رسم فتوت

بست ختم انبیا همراه تو عقد اخوت

از کف پای تو امضا یافته مهر نبوت

آن زمان کاندر لب شط فرات آن ماه سیما

رفت تا آبی برا تشنگان سازد مهیا

یادش آمد از لب خشک حسین دلبند زهرا

تشنه لب پر کرد مشک آب و شد بیرون ز دریا

از حسد راضی نشد دوران که آن مهر جهانتاب

بر حریم عترت طه رساند جرعه آب

تیر پران از کمان کوفیان گردید پرتاب

مشک را خالی نمود از آب زان تیر و از این آب

بر زمین افتاد و خلق کوفه با شمشیر و خنجر

حمله‌ور گشتند بهر قتل عباس دلاور

زد به فرق وی یک گرز و یکی تیغش به مغفر

وز هجوم دشمنان نوباوه ساقی کوثر

پس گرفت از خاک بر زانو سر او را به زاری

با زبان حال جوی خون نمود از دیده جاری

کای پناه بی‌کسان قربانی در گاه باری

این قدر بر سر تو را می‌بود شوق جان‌نثاری

خیز کاندر این زمین بعد از تو شور و انقلاب

من تن تنها و خلق شام بی‌حد و حساب‌ست

در حرم چشم سکینه منتظر از بهر آب است

زینب و کلثوم را اندر حرم قلب کباب‌ست