طراوتی است جهان را به فر فروردین

که هر زمان خجل است اسمان ز روی زمین

ز لطف خاک صبا گشت بر هوا غالب

چنان که می چکدش از حیا عرق ز جبین

فلک ز قوس و قزح بر هوا کشیده کمان

هوا ز برق جهان بر جهان گشاده کمین

حریر سبز چمن شد شکوفه را بستر

کنار برگ سمن شد بنفشه بالین

مرا عذاب خوش آید که می زند بر رود

ترانه های دل آویز و صوت های حزین

درخت میوه را چون شاخ ثور برگ نداشت

چو برج ثور بر اورد زهره و پروین

چمن به است ز چرخ برین به سهیه بید

خلاف نیست بر ان چرخ پیر است برین

مثل نرگس رعنا بعینه گویی

که در چمن به تماشای لاله و نسرین

گذشته اند سحر گه مخدرات بهشت

بمانده است در و باز چشم حور العین

نهاده لاله کله کج به شیوه خسرو

گشاده غنچه دهن خوش به خنده شیرین

رسیده خسرو انجم به خانه بهرام

زدند خیمه گل بر منار چوبین

به وصف عارض گل بلبل سخن گو را

معانی کلماتی است نازک و رنگین

سمن چو نظم ثریا و ژاله چون شعری است

که کرده اند در ان نظم دلگشا تضمین

چمان چو من به چمن با چمانه چم بر جوی

اگر معاینه جویی بهشت و ماء معین

چو باد صبح به بوی گل و سمن بر خیز

بیا چو شبنم و خوش بر کنار سبزه نشین

نگر به لاله و نرگس کلاه زر در سر

چنین روند لطیفان به باغ روز چنین

ز داغ طاعت تو سبز خنگ گردون را

ز راه مرتبه بر سر سبق گرفت سرین

در ان زمین که ببارد کفن به جای نبات

بر آورند سر از خاک گنجهای دو فینم

ز هی زلوح ضمیر تو عقل علم آموز

زهی زفیض نوال تو ابر گوهر چین

ز عین نعل براق مواکبت دل قاف

هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سیم

چنان به عهد تو میزان عدل شد طیار

که میل سوی کبوتر نمی کند شاهین

از ان گذشت که در روزگار احسانت

برای رزق کسی خون خورد به غیر چنین

به طالع تو مشرف شده است شاه فلک

به طلعت تو منور شده است تاج و نگین

ظفر به بند کمند تو معتصم شد و گفت

که فتح را به ازین نیست هیچ حبل متین

به اب تیغ تو میرود به روز کین خود

بود عدوی توزین پس چو اتش بر زین

اگر سپهر در اید به سایه علمت

بنات پرده نشین فلک شوند بنین

نهد ز ضعف شکم و بر زمین براق فلک

اگر شمار تو بر پشت او ببند زین

اگر ز روضه خلدت غزال بوی برد

سراز چه روی فرود اورد به سنبل چین

زبان سوسن ازاده در حدیث اید

اگر کند به ثنای تو این سخن تلقین

اگر چه طبع روان من است گوهر بخش

ورچه شعر متین من است سحر مبین

طرب سرای خیال من است پرده غیب

خزینه دار ضمیر من است روح امین

مرا تصور مدحت چنان بود که بود

شکسته پر مگسی را هوای الیین

سخن دراز کشیدم کنون زمان دعاست

که جبرئیل امین راست بر زبان آمین

همیشه تا متولد شود اناث وذکور

همیشه تا مترادف بود شهور وسنین

هزار سال جلالی بقای عمر تو باد

شهور آن همه اردیبهشت وفروردین

ملوک ملک وملک داعی ومطیع ورهی

خدای عزو جل حافظ ونصیرو معین