ای نشسته بغلط یاد ز استاده کنی

بایدت هم نظری جانب افتاده کنی

چند و ناکی گله از قسم فرستاده کنی

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی

ای مسافر تو از این شهر روان خواهی شد

این عیان است که در خاک نهان خواهی شد

عاقبت خاک قدوم دگران خواهی شد

آخر الامر گل کوزه‌گران خواهی شد

برو ای دیو دغا بر حیل خویش ملاف

گرچه بر تخت سلیمان بنشستی خلاف

تیغ باید بمیان ورنه چه حاصل ز غلاف

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد بگزاف

ای که در مکتب دل صرف نکردی اوقات

هرچه تحصیل نمودی همه اخبار روات

خویش نشناختهٔی خط و نداری اثبات

خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات

دیده چون در ره حق راه سپاری حافظ

بقفای تو صغیر آمده باری حافظ

یافتی عیش خدا داده تو آری حافظ

کار خود گر بخدا باز گذاری حافظ