مرحبا للعید فی‌العید الشریف فی‌الشریف

خاصه فصل فرودین و ویژه از بعد خریف

با غزلخوانی ظریف و با دلارامی لطیف

با دلارامی لطیف و با غزلخوانی ظریف

کوهسارانرا دگر مشعوف گشت از رنگ رنگ

چون زبرجد سبز شد فرسنک تا فرسنک سنگ

مطر با وقت است تا آری بسوی چنگ چنگ

بلکه میبایست نگذاری دمی از چنگ چنگ

در چنین جشنی که بی‌می میکند آرام رم

میکشد زیر لحد از کاسه سر جام جم

چند باشد دیده من از غم ایام یم

به که گیرم جام و از نی بشنوم الهام هم

خیره شد چشم فلک از بسکه در روی زمین

در جنوب و در شمال و در یسار و در یمین

گشت پیدا شد عیان آمد پدید از ماء و طین

سوسن و سنبل گل و نسرین شقیق و یاسمین

طفل غنچه میگشاید لب بهر صبح صبیح

بر فراز شاخ چون در دامن مریم مسیح

سر بسر انجیل میخوانند مرغان فصیح

کبک و دراج و تذر و عندلیب و بوالملیح

باد نوروزی ز بستان رفت خاک و برد گرد

گلرخان کردند رو در باغ بهر سیر ورد

دسته دسته جوقه جوقه زوج زوج و فرد فرد

گل ز گل سرزد بنفش و طوسی و اسپید زرد

در هوا دارد صبا همراه خود برگ سمن

یا بشیر از بهر یعقوب دل آرد پیرهن

گل چو یوسف میفروشد حسن در مصر چمن

چون خریداران بگردش از ریاحین انجمن

داده بارعام در میخانه پیر می‌فروش

آنکه لطفش کرده ما را حلقه منت بگوش

آمده می‌درخم و در شیشه و ساغر بجوش

رفته هر سو با ده‌خواران یک ز دست و یک ز هوش

هیچ دانی چیست بر این عیش بی‌پایان سبب

وزچه ذرات جهان در رقص و وجدند و طرب

بهر آن کامد قرین نوروز با ماه رجب

کاندران در کعبه ظاهر شد علی میرعرب

مظهر ذات و صفات کبریا پا تا بسر

زوج زهرای مطهر بن عم خیرالبشر

جان جان سر سویدا تاب تن نور بصر

حاکم حکم قضا و آمر امر قدر

سیل خون کردی روان رفتی چو در میدان کین

مشرکین را ریختی هی سر ز تن هی تن ز زین

آفرین بر دست و تیغش آمد از جان آفرین

چرخ چون آگاه گشت از زور و بازوئی چنین

گر کس از سر علی مرتضی آگاه شد

می‌توان گفتن که آگاه او ز سر الله شد

چون منور عرصهٔ آفاق از آن ماه شد

در میان لشگر انفس ظهور شاه شد

ملک هستی راست او شاه و بخیلش بیگمان

انبیاء خدمتگذارانند بهر کسب‌شان

آدم و الیاس و خضر این سه وجود پاک جان

ملک او را زارعند و آبیار و دشتبان

یا علی یا ایلیا یا باحسن یا باتراب

یا علی ای نفس پاک حضرت ختمی مآب

من نیم هرچند قابل لیک گر بودی صواب

در مدیحت میگرفتم از رخ مطلب نقاب

ای دو عالم در یک انسان ای علی مرتضی

ای که بستودت خداوند جهان در هل اتی

هم وجودت معنی کافی بقول قل کفی

هم مدیحت روز و شب ورد زبان مصطفی

کلب درگاهت صغیرم من که از فرط گناه

نامه‌ام چون روی و رویم گشته چون روزم سیاه

در دو عالم غیر درگاه توام نبود پناه

اولاخراهم کنی بر من تو از رحمت نگاه