بفرودین شد چمن غیرت باغ بهشت

خرمی افراشت بازرایت برطرف کشت

طوبی قدا الا ساقی حوری سرشت

حالی نتوان ز کف کوزه می‌را بهشت

کرده ورود بهار دهر کهن را جوان

غصه زدا شد زمین روح فزا شد زمان

بطرف هر کشتزار بصحن هر بوستان

جشنی باشد پدید بزمی باشد عیان

وقت غنیمت شمار روی ز عشرت متاب

بملک جم دل منه بجام جم کن شراب

چه تختها شد نگون چه ملک‌ها شد خراب

چه روزها از فلک تافت همین آفتاب

غنچه لبا ای لبت کرده مرا می‌پرست

گل ز رخت منفعل سرو ز بالات پست

در خم زلفت چو من هرکه شود پای بست

دین و دل و عقل و هوش میرود او را ز دست

یارانی خود همین ورد زبانم تویی

نور دل آرام تن روح روانم تویی

صبر و قرار و شکیب تاب و توانم تویی

ماحصل زندگی سود و زیانم تویی

سروقدا خیز و جای جوی بر اطراف جو

بجام چون آفتاب بریز ای ماه رو

مئی که آتش زند بخرمن آرزو

مئی که مستند از آن شیشه و جام و سبو

مئی که یک قطره‌اش طعنه بقلزم زند

غمینی ار نوشدش کف بترنم زند

شعاعش از خم علم بچرخ هفتم زند

ز صافی و روشنی راه بر انجم زند

از آن میم مست کن ای برهت جان سبیل

تا که شوم مدح خوان بساقی سلسبیل

صهر رسول امم سر خدای جلیل

علی که ارزاق را آمده جودش کفیل

جان نبی نفس کل مطهر ذات احد

در ملل و در فرق در ازل و در ابد

او ناهی از صنم او داعی بر صمد

آنکه بوصفش شوم چون برقم مستعد

هو العلی العظیم هو السمیع البصیر

هو العزیز الحکیم هو اللطیف الخبیر

بکل شیئی علیم بکل شیئی قدیر

قربش میدان جنان بعدش میدان سعیر

خانه خدا گر نبود چه بود آخر سبب

که تافت در کعبه رخ چو خور بماه رجب

ظهور او کشف کرد هر آنچه بد محتجب

که را بود اینمقام جز آنشه ذو نسب

چون زحلش بر در است خاک نشین مشتری

مریخش در رکاب همی کند لشگری

بشمس مر زهره را توان دهد برتری

عطاردش چون مه است در خط فرمانبری

گر او نبودی نبود ز ما سواله اثر

نداشت هرگز وجود شیئی از خشک و تر

نه کوه بود و نه تل نه بحر بود و نه بر

نه لوح بدنی قلم نه شمس بدنی قمر

هر آنکه چون من بود ز جان غلام علی

دو گیتیش شامل است لطف مدام علی

میگذرد از صراط بلطف عام علی

بر لب کوثر خورد باده ز جام علی

یا علی ای عقل کل واله و حیران تو

خیل رسل را بود چنگ بدامان تو

صغیر آنکو شده ز جان ثنا خوان تو

طبعش جوئی بود ز بحر احسان تو