صد شکر که کام دل مهجور برآمد

شد روز وصال و شب هجران بسر آمد

آن طالع فرخنده میمون ز درآمد

آن یار سفرکردهٔ ما از سفر آمد

چندی به میان بود اگر بعد مراحل

ما را نبد آن مرحله‌ها پرده و حایل

چشم و دل ما هست بر آن ماه دو منزل

از دیده اگر رفت مکان بودش در دل

خوش آمد و آمد غم احباب بپایان

وین طرفه که آن عید دل افروز محبان

با عید غدیر از نجف آمد به صفاهان

سوغاتی از این به نتوان یافت بدوران

باری شده سیل نعم حضرت باری

اندر حق ما سوختگان ساری و جاری

بر نعمت دیدار کنم شکرگذاری

یا در صفت عید کنم صفحه‌نگاری

هان عید غدیر آمده‌ای ساقی مهوش

وز خامه قدرت شده گل کشت منقش

ما راست ز غم دل چو دو زلف تو مشوش

بر خرمن غم خیز و بزن ز آب می‌آتش

در طرف چمن بین که چسان طوطی و طغرل

دراج و تذرو و بط و موسیجه و صلصل

از نغمه مستانه در انداخته غلغل

بر رسته ز گل ختمی و خیری و قرنفل

سلطان نجف شیر خدا شاه ولایت

داماد نبی شمع شبستان هدایت

کش امر دو کونستی در کف کفایت

قرآن به مدیحش ز خدا آیت آیت

موجود جهان گشته برای علی و بس

گردون شده گردان بهوای علی و بس

خورشید بود بنده رای علی و بس

آندل که دلست آمده جای علی و بس

از اوست بپا طارم ایوان معلق

وز اوست بجا هیأت افلاک مطبق

بازار وجود از کرمش یافته رونق

این نکته مرا گشته به تحقیق محقق

من در خم چوگان وی افتاده چو گویم

وز لطمه چوگانش دوان سوی بسویم

نی چون دگران در بدرو کوی بکویم

عمری است نصیری وی و بنده اویم

صابر علی آنشاه که بی‌شبه و نظیر است

هر سال مهیا زوی این جشن غدیر است

با همت والای وی اندیشه قصیر است

بر قدرت او مات نه خود عقل صغیر است