مدیرنامهٔ نامی کانون

به بیچون نامه‌ام چون ساخت ممنون

نخست آوردمش تحسین ‌بسیار

که همت میگمارد خوش بدینکار

هزاران همچو من شرمنده دارد

که نام شاعران را زنده دارد

غرض خواندم به بیچون نامه اندر

جواب بهمنی از طبع اخگر

به یزدان بهمنی گستاخ بوده

جوابی اخگرش نیکو سروده

باخگر افرین وین نظم دلکش

که الحق آب میریزد بر آتش

جواب بهمنی نظمش نه تنهاست

که این پاسخ برای بهمنی‌هاست

روانچون آب و سوزان همچو آذر

عجب دارم ز ریزشهای اخگر

یکی پرسید از من این چه حالست

که با حق بهمنی در این مقالست

بدو گفتم بود این حال آنحال

که نسبت با پدر دارند اطفال

ندید استی مگر آن طفلک خام

پدر را میدهد بی‌پرده دشنام

به بخشاید پدر بر او ز رحمت

نخواهد بهروی آسیب و زحمت

گرش دستی بصورت زدنه کین است

که تادیب است و عین رحمت اینست

من این دانم که حق با بی‌نیازی

کند با مشت خاکی عشقبازی

الا ای بهمنی جان برادر

مکن از این چرا و چون سخن سر

ادب را پیشه کن نسبت بخالق

که تا گردد بتو کشف این حقایق

یقین دانم تو را این‌گونه آهنگ

بگاه غم بر‌ام د از دل تنگ

بکن پندی سرورآور ز من گوش

گرت فرسوده غم بر دفع آن کوش

ظهور غم بود از نارضائی

رضا شو تا زغم یابی رهائی

حقیقت نارضائی خود ملالست

چرا گفتن به کار ذوالجلال است

چرا گفتن به کار حق فضولیست

سزای آن فضولی این ملولیست