یار نگذارد اگر لعل شکر خایش ببوسم

در قفای او روم نقش کف پایش ببوسم

گر بدست من نیفتد دامنش در رهگذرها

خاک گردم سایهٔ قد دلارایش ببوسم

گر بپوشد دیده از من تا نبوسم نرگسش را

من صبا گردم سر زلف سمن سایش ببوسم

گر بایمائی ز ابرو جان شیرین خواهد از من

بی تامل جان کنم ایثار و ایمایش ببوسم

هر زمان خواهد بیاراید جمال خویشتن را

من شوم آئینه عکس روی زیبایش ببوسم

گر بجرم عشق دست جور بگشاید برویم

ناله گردم تا دل چو سنک خارایش ببوسم

حیلتی همچون صغیر انگیزم و هر گاه و بیگه

در تصور آرم او را جمله اعضایش ببوسم