دو نفر از مشرکین خود پسند

در عرب لاف شجاعت می زدند

اندر این نازل شد از رب احد

آیت فَاستَفتِهِم أهُم أشَدّ

می بپرس از مشرکان آیا شما

سختتر باشید در خلقت کجا

یا کسانی که به خلقت بیش تر

خلق ما کردیم ز ایشان پیشتر

ما خود ایشان را هم ار زیبنده ای

خلق کردیم از گل چسبنده ای

بُد پیمبر را گمان که بشنود

هر که قرآن را بر او می بگرود

نگرویدند اکثری چون از عرب

کرد از انکارشان او بس عجب

آمد آیت که نباشد بل چنان

که تو را می بود از قومت گمان

تو شگفت آری از ایشان خیره چند

وآنچه ایشان بر تو استهزاء کنند

پند نپذیرند و نبود سودمند

چونکه ایشان پند داده می شوند

چون ببینند آیتی اندر نشان

ریشخند آرند و استهزاء بدان

نیست این گویند جز سحری مبین

جادویی خوانند آیاتی چنین

هم بگویند اینکه چون گشتیم خاک

هم عظام از بعد مردن در مغاک

لحم و عظم از یکدیگر شد ریخته

پس شویم آیا که باز انگیخته

زنده هم گردند باز آبائمان

کز نخستین بوده اند اندر جهان

گو که آری با پدرهاتان همه

منبعث گردید دور از واهمه

وآنگهی باشید بی مقدار و خوار

در سرای آخرت خُرد و کبار

پس جز این نبود که یک راندن بود

نفخ اسرافیل یعنی چون دمد

زنده پس گردند و هم در دم برون

از قبور آیند إذَا هُم یَنظُرُون

بنگرید اعنی قیامت را به چشم

که بُد ایشان را از آن انکار و خشم

هم بگویند از عجب یَا وَیلَنَا

روز پاداش است این ز اعمالها

این است یوم الفصل آری در نمون

الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُون