صبح عیان گشت باز خلق به خواب اندرون

سر ز خمار شراب برده به جیب سکون

مرغ صراحی ز حلق در دل بط ریخت خون

از دل بط خون مرغ باید خوردن کنون

ساقی تا ماه من روی نشسته ز خواب

گیر بکف ماه نو ریز درو آفتاب

چون رخ او بر فروز شعله آتش بر آب

برسم هر روزه می ریز بساغر شراب

وقت صبوحی سبو دوش بدوش آورید

آذر زردشت را ز اذرنوش آورید

خون سیاوش را باز بجوش آورید

می زدگان را ز می باز بهوش آورید

آذر ما هست می با دل خرم بیار

از بط عیسی بطون طینت مریم بیار

در غم خرداد ماه باده بی غم بیار

خرمی ماه را رطل دمادم بیار

نیست اگر گل چه باک ای پسر گلعذار

آرمل اندر میان کار گل اندر کنار

خیز و بیارا ز روی بزم چو روی بهار

مل ز لب می پرست گل ز رخ لاله سار

گر ندهی می مرا دل ببرد جان ز پی

دلبر من کن بجام تا خط سر شارمی

روح دم از آن شراب در رگ و در خون و پی

رسته کن آئین جم شسته کن آثار کی

نقش یمانی ز جام ای پسر ساده آر

یعنی یک ساتکین عقیق وش باده آر

زمردین خط بتا ز لعل بیجاده آر

کرده جم آنچ از نخست بهر من آماده آر

رکن الدوله مهین شهزاده کامگار

آنکه همال پدر اوست پس از شهریار

کشور ازو بر دوام لشکر ازو برقرار

دولت ازو در قوام ملک ازو استوار

هم اثر آفتاب هم قدر آسمان

شاه عطارد دبیر ماه زحل پاسبان

بعقل و تدبیر پیر ببخت و دولت جوان

عدلش سنجی اگر بعدل نوشیروان

غره غرای اوست قالی بدر منیر

زرای بیضا ضیاش خود بفلک مستشیر

شه صفت و شه نژاد شیر دل و شیر گیر

بهتر جمع کبار مهتر جم غفیر

چو شه بر اندام اوست قبای فرماندهی

چو جم در انگشت اوست خاتم فر و بهی

بر زده بر بام چرخ رایت عز و مهی

همت والاش را وهم کند کوتهی

بتیر شاهین شکار بتیغ خارا شکاف

بوقر هم وزن کوه بوقع همسنگ قاف

روبه او راست ننگ ز شیر نر در مصاف

چرخ با جلال وی کر نکند اعتراف

شوکت او در فکند بکوه زلزال را

صولت او زنده ساخت سطوت آجال را

ز تیغ پاینده داشت خمسه و خلخال را

ز تیر افکند گرد خیوق و آخال را

شاه فرا آسمان همت والای تست

بر ز برش ماه و مهر روی تو و رای تست

زینت تاج ملوک گوهر یکتای تست

رشته نظم و خلل در کف ایمای تست

بفر و تاء/یید و بخت بیمن تشریف شاه

بسای کاندر خورست کلاه عزت بماه

ز چرخ بر ساز تخت ز ماه بر زن کلاه

ز چرخ مه بگذران حشمت این بار گاه

شد ز ثنا کستریت شهره چنان نام من

که گشته گوئی سخن ختم بایام من

گشت بایام شاه بخت حرون رام من

رخت ثنای تو دید در خور اندام من

من ز چه تقدیر را تجاوز از خط کنم

خود نه ظهیرم که چشم ز خون دل شط کنم

ز دل باظهار فقر ناله چو بر بط کنم

زانکه بانشاد شعر چو خامه را اقط کنم

صفا نه خاقانیست تا کند اظهار فضل

گوهر نغزش بود در خور بازار فضل

کم بود از خردلی آری خروار فضل

نقطه موهوم گشت مرکز پرگار فضل

غضائری سان همی تا که بشکر نوال

ثنای شه را نهم بکتف باد شمال

ببحر دارم دوان یکی چو در لال

بکوه سازم روان یکی چو آب زلال

هست بر اندام روز تا سلب عنصری

تا فکند شب بدوش جامه نیلوفری

تا که بود برقرار این فلک اخضری

لاله کند تا بسر مقنعه آذری

روز نکو خواه شاه خرم و فیروز باد

شام عدو بین وی شام غم اندوز باد

همچو فلک برقرار آن شب و این روز باد

بزم ترا روی یار شمع شب افروز باد