|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد دل و جدایی صحبت می‌کند. او می‌گوید که دل خود را باید با آه سردی دو نیم کند، مانند غنچه‌ای که در هوای نسیم می‌خندد. همچنین زلف ایاز به زبان ندا می‌دهد که پا را باید به اندازه گلیم کشید. دل اگر از ذکر خدا پر شود، نیاز به تقسیم ندارد و مانند غنچه باید زیبا و یکپارچه بماند. این اشعار نشان‌دهنده‌ی احساس عمیق شاعر نسبت به عشق و ارتباطات روحانی است.
هوش مصنوعی: برای به دست آوردن آرامش، دل خود را باید تقسیم کرد، همانطور که غنچه باید باز شود و به نسیم لبخند بزند.
هوش مصنوعی: صدایی به گوش می‌رسد که به طور غیرمستقیم و با کنایه اشاره می‌کند به اینکه باید به محدودیت‌ها و واقعیت‌ها توجه کرد و به اندازه و قابلیتهایمان عمل کنیم. زندگی می‌تواند چالش‌هایی داشته باشد که نیازمند تدبیر و احتیاط است.
هوش مصنوعی: دل زمانی که به یاد خدا به آرامش و جمع می‌رسد، مانند غنچه‌ای می‌شود که آماده شکفتن است. اما اگر به یاد چیزهای غیر ضروری بیفتد، دیگر نیازی به آن وجود ندارد و باید آن را کنار گذاشت.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.